Pracownie polskich malarzy w Monachium około 1890 roku

Wierusz-Kowalski, którego wczesne malarstwo inspirowały sceny rodzajowe, przedstawienia koni i motywy batalistyczne Brandta, następnie sceny myśliwskie Maksymiliana Gierymskiego, korzystał również z rekwizytów pochodzących ze zbiorów Brandta, szczególnie w późniejszych obrazach przedstawiających kaukaskich jeźdźców czy sceny z powstania styczniowego. Jednak uznanie przyniosły mu zimowe sceny z wilkami oraz przejażdżki saniami lub powozem, które malował od początku lat osiemdziesiątych XIX w. i w których główną rolę odrywały rozrywki polskiej szlachty podczas polowań oraz ich powroty z jarmarków. Jego wspaniała i wielkopańska pracownia mieściła się przy ulicy Landwehrstraße i była wyposażona w tylko wyszukane meble historyczne, orientalne dywany i ścienne makaty. Nie była ona muzeum, jak u Brandta, lecz służyła mu do pracy a przede wszystkim do celów reprezentacyjnych, w czym przypominała architektonicznie urozmaiconą salonową pracownię, w której parę domów dalej, przy ulicy Landwehrstraße 73, rezydował portrecista Papperitz. W tle jednej z fotografii Teufla (zdj. nr 22) widać tylko jeden rekwizyt nawiązujący do prac malarza – polskie sanie przypominające łódź rybacką z pracowni Rauppa.

Pracownia z sufitem na ponad pięciu metrach wysokości pozwalała artyście tworzyć obrazy na wysokość całej ściany, jak na przykład ten, który przedstawia dramatyczny atak stada wilków na zaprzęg konny, sfotografowany przez Teufla w trakcie jego powstawania w 1889 roku (zdj. nr 20). Obraz o wymiarach 5 x 10 metrów Wierusz-Kowalski odważył się wystawić publicznie dopiero dwadzieścia lat po jego powstaniu, a dokładnie w 1910 roku, prezentując go w Starym Ratuszu miasta Monachium położonym przy Marienplatz. Tam też obejrzał go książę Luitpold wraz z rodziną. Jednak przez opinię publiczną został on prawie niezauważony, prawdopodobnie dlatego, że nie był na czasie.[71] W tym samym roku powstała reprodukcja obrazu w formie drzeworytu (zdj. nr 20a); w 1920 roku obraz spłonął.[72] Przy prawym brzegu fotografii Teufla widoczny jest umieszczony na sztaludze obraz „Przeprawa przez rzekę“, będący dziś własnością prywatną znajdującą się w depozycie Muzeum Okręgowego w Suwałkach (zdj. nr 20b). Portret myśliwego widoczny przy prawym brzegu drugiej fotografii Teufla (zdj. nr 21) pozostał dotąd niejednoznacznie zidentyfikowany; może to być portret księcia Bawarii Luitpolda,[73] choćby z uwagi na pewne podobieństwo z jego postacią na jednej z fotografii z tamtych lat, albo wizerunek bawarskiego ministra kultury, barona Johanna von Lutza (1826-1890), którego Wierusz-Kowalski sportretował na wcześniejszym obrazie podarowanym przez artystę Nowej Pinakotece,[74] obecnie uważanym za zaginiony.[75]

W 1871 roku, czyli jeszcze przed Wieruszem-Kowalskim, wraz z polskim malarzem Aleksandrem Kotsisem (1836-1877) przybyli do Monachium Antoni Kozakiewicz (1841-1929) i Franciszek Streitt (1839-1890). Wszyscy trzej byli zaangażowani w realizację polichromii sklepienia w kościele misjonarzy w Stradomiu koło Krakowa [obecnie dzielnicy Krakowa, przyp. tłum.], powstałych w latach 1862-1863. Kozakiewicz i Streitt studiowali w Wiedniu od 1868 roku i razem z Kotsisem odbywali podróże po Austrii i Alpach. W Monachium cała trójka założyła pracownię malarską, która w 1878 roku mieściła się pod adresem Mittererstraße 7 w dzielnicy Ludwigsvorstadt,[76] a w 1890 roku na dwóch piętrach domu przy ulicy Adalbertstraße 49 w dzielnicy Maxvorstadt.[77] Kozakiewicz,[78] który w Monachium tworzył głównie obrazy rodzajowe oraz swojskie sceny z życia polskiej wsi i polskich miasteczek i dopiero w 1899 roku powrócił do Polski, aktywnie uczestniczył w środowisku artystów skupionych wokół Brandta, ale przyjaźnił się także z wieloma innymi polskimi malarzami, i od samego początku był członkiem Monachijskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Wnętrze jego pracowni, które sfotografował Teufel (zdj. nr 11-12), wprawdzie nie było zbyt reprezentacyjne, ale panujący w niej pewien nieład, widoczne w niej rośliny, liście palmowe i wielki japoński parasol przeciwsłoneczny a także kilka zawieszonych na ścianie pistoletów i szabli wskazują na to, że było ono całkiem urokliwe. Przedstawiona na zdjęciu raczej skromna postać artysty wciśnięta w róg sofy oddaje się lekturze jakiegoś żurnalu. Na sztaludze stoi oprawiony w ramę obraz „Cyganki“ przy ognisku – motyw, do którego malarz kilkakrotnie wracał w pierwszym dziesięcioleciu XX w.[79] Podobno Luitpold kilkakrotnie gościł także w tej pracowni. W „Albumie polskich malarzy“ z 1876 roku znalazł się obraz Kozakiewicza „Nauki Babuni“ przedstawiający scenę mieszczańską: młode dziewczę uczące się prząść (patrz PDF).