Adam Szymczyk i documenta 14

Wewnątrz budynku documenta-Halle dominowali artyści i artystki spoza Europy. Na obrzeżach holu, tam gdzie można by spodziewać się raczej sklepiku z pamiątkami czy szatni, zaprezentowali swoją pracę artyści z Mali - Igo Diarra (*1968 w Bamako, zdj. nr 30a, b) i La Medina, pokazujący w witrynach na ścianie i w zakamarkach okładki płyt, dokumenty, puchary, stroje, instrumenty muzyczne, fotografie i inne dewocjonalia przypominające ostatnie koncerty najbardziej znanego afrykańskiego muzyka jazzowego, Ali Farka Touré (1939-2006). Wyłącznie z wystawy można było się dowiedzieć, że jego muzyka jest „przepełniona przesłaniami dla Afryki“; jakimi, to pozostało tajemnicą. W programie towarzyszącym znalazł się koncert upamiętniający muzyka z udziałem członków jego byłego zespołu, który odbył się w Henschel-Hallen w Kassel. Również w holu hali wystawiono ostatnie maski niedawno zmarłego kanadyjskiego indiańskiego wodza Beau Dicka (1955-2017, zdj. nr 31), będące nie tylko sztuką współczesną, ale posiadające także charakter ceremonialny. W roku 2013 rzeźbiarz - pochodzący z plemienia Kwakiutlów w Kolumbii Brytyjskiej - zasłynął z akcji przeciwko kolonializmowi i kapitalizmowi.

Z kolei w hali głównej konkurowały ze sobą wielkoformatowe obrazy i instalacje: raczej nieco niedbałe instalacje dźwiękowe i osiem obrazów senegalskiego malarza, kuratora i aktywisty El Hadji Sy (*1954 w Dakarze, zdj. nr 32a, b); instrumenty dźwiękowe wykonane z elementów łodzi uchodźczych przez meksykańskiego kompozytora, muzyka dźwięku i performera Guillermo Galindo (*1960 w Meksyku City, zdj. nr 33a-c); wysoka po sufit rzeźba pod tytułem „Quipu“ (2017) chilijskiej poetki, malarki i autorki obiektów Cecilii Vicuña (*1948 w Santiago de Chile, zdj. nr 34) – miękka rzeźba z pofarbowanej na purpurowo nieprzędzonej wełny, przypominająca określaną tą samą nazwą prekolumbijską formę zapisu przestrzennego ze sznurków i kolorowych nitek z supełkami służącego do zapamiętywania informacji i wydarzeń; zawieszona pod sufitem instalacja z tkanin zafarbowanych w kolorze indygo, wykonana przez pochodzącego z Mali i dorastającego w Paryżu artystę Aboubakara Fofana (*1967 w Bamako, zdj. nr 35), który w swoich pracach wskrzesza zagubione afrykańskie tradycje i techniki oraz przywraca życie w harmonii z naturą: „Połączenie świata naturalnego i naszych ludzkich umiejętności jest dla niego jednocześnie początkiem i końcem nas wszystkich.“[37] (Johanna Macnaughtan)

W przeciwieństwie do tych prac, dzieła wystawione na korytarzach i w bocznych gabinetach documenta-Halle sprawiały wrażenie sztuki poza czasem. Wśród nich były bezkonturowe próby malarskie szwajcarskiej graficzki i happenerki Miriam Cahn (*1949 w Bazylei, zdj. nr 36), która w swoich intuicyjnych obrazach snów przerabia traumy globalnych katastrof i osobistych tragedii, czy też podzielone na prostokątne pola tablice Stanleya Whitneya (*1946 w Filadelfii, zdj. nr 37) przypominające amerykański color field painting oraz instalacja Marie Cool (*1961 w Valenciennes) i Fabio Balducciego (*1964 w Ostrze, zdj. nr 38), wykonana z prostych materiałów, jak blaty biurkowe i taśma klejąca, w latach 2003 do 2011 i nawiązująca do Arte Povera lat siedemdziesiątych XX w., która dopiero dzięki nadaniu jej formy performace'u stała się dziełem sztuki współczesnej: „Zajmując się procesami postrzegania, duet poddaje w wątpliwość normatywne zachowania, postawy i wartości, a w szczególności koncepcję doczesności“,[38] powiedział Pierre Bal-Blanc.