Menu toggle
Navigation

Janina Szarek i Teatr Studio am Salzufer – Tadeusz Różewicz Bühne w Berlinie

Janina Szarek

Mediathek Sorted

Mediateka
  • Janina Szarek (z lewej) jako Izabela Łęcka w "Panu Wokulskim" - Janina Szarek (z lewej) jako Izabela Łęcka w "Panu Wokulskim", z prawej Asja Łamtiugina. Teatr Współczesny we Wroclawiu.
  • Janina Szarek jako Lidia w "Małżeństwie Kreczyńskiego" - Janina Szarek jako Lidia w "Małżeństwie Kreczyńskiego" A. Suchowo-Kobylina reż. Juliusz Burski, Teatr Telewizji
  • Janina Szarek jako Lidia w sztuce "Małżeństwo Kreczyńskiego" - Janina Szarek jako Lidia w sztuce "Małżeństwo Kreczyńskiego", Teatr Telewizji
  • Janina Szarek jako Lavinia w "Androklesie i Lwie" - Janina Szarek jako Lavinia w "Androklesie i Lwie" w reżyserii Henryka Tomaszewskiego, Teatr w Jeleniej Górze.
  • Janina Szarek, 1973 r. - Janina Szarek podczas dyskusji po monodramie "Czerwcami gorące" według erotyków Bolesława Leśmiana, 1973 r.
  • Janina Szarek, lata 70-te - Janina Szarek, lata 70-te
  • Janina Szarek we Wrocławiu, lata 70-te - Janina Szarek we Wrocławiu, lata 70-te
  • Janina Szarek w "Androklesie i lwie", 1977 r. - Janina Szarek w "Androklesie i lwie" w scenie z Bogdanem Słomińskim, Teatr Cypriana K. Norwida w Jeleniej Górze, 1977 r.
  • Janina Szarek w Grecji, 1978 r. - Janina Szarek prywatnie podczas pobytu w Grecji, 1978 r.
  • Janina Szarek w sztuce "Wariat i zakonnica", 1978 r. - Janina Szarek w sztuce "Wariat i zakonnica" w reż. Krystiana Lupy, Teatr Telewizji, 1978 r.
  • Janina Szarek początek lat 80-tych - Janina Szarek początek lat 80-tych
  • Janina Szarek, 1983 r. - Janina Szarek prywatnie, 1983 r.
  • Janina Szarek, lata 80-te - Janina Szarek, lata 80-te
  • Janina Szarek, lata 90-te - Janina Szarek, lata 90-te
  • Janina Szarek, lata 90-te - Janina Szarek, lata 90-te
  • Janina Szarek w czasie warsztatów teatralnych - Janina Szarek i Krystian Lupa w czasie warsztatów teatralnych w Krakowie, 1996 r.
  • Janina Szarek i Tadeusz Różewicz - Janina Szarek i Tadeusz Różewicz
  • Janina Szarek w akademiku PWST w Krakowie - Janina Szarek w akademiku PWST w Krakowie, lata 70-te
  • Janina Szarek w Berlinie, 1982 r. - Janina Szarek w Berlinie, 1982 r.
  • Janina Szarek w mieszkaniu w Berlinie Neukölln - Janina Szarek w mieszkaniu w Berlinie Neukölln, lata 80-te
  • Janina Szarek w Studio 44 - Janina Szarek w Studio 44
  • Janina Szarek w Studiu-Grupie 44 - Janina Szarek w Studiu-Grupie 44, początek lat 80-tych
  • Janina Szarek z poetą Bolesławem Taborskim  - Janina Szarek z poetą Bolesławem Taborskim po premierze spektaklu "Dobranoc bezsensie"
  • Janina Szarek i Olav Münzberg  - Janina Szarek i Olav Münzberg
  • Janina Szarek i Olav Münzberg  - Janina Szarek i Olav Münzberg po spektaklu "Białe małżenstwo", 2005 r.
  • Janina Szarek - Janina Szarek
  • Janina Szarek podczas pracy ze studentami - Janina Szarek podczas pracy ze studentami Szkoły Aktorskiej TRANSform
  • Janina Szarek jako stara kobieta w "Stara kobieta wysiaduje" - Janina Szarek jako stara kobieta w sztuce T. Różewicza "Stara kobieta wysiaduje"
  • Janina Szarek, portret zimowy - Janina Szarek, portret zimowy
  • Film "Narr und Nonne" - St. Ignacy Witkiewicz, Filmstudio Transform, reż Janina Szarek - Film "Narr und Nonne" - St. Ignacy Witkiewicz, Filmstudio Transform, reż Janina Szarek

    Film "Narr und Nonne" - St. Ignacy Witkiewicz, Filmstudio Transform, reż Janina Szarek

    Film "Narr und Nonne" - St. Ignacy Witkiewicz, Filmstudio Transform, reż Janina Szarek
  • Jubileusz 16-lecia Szkoły Aktorskiej TRANSform oraz 14-lecia Teatru Studio - Jubileusz 16-lecia Szkoły Aktorskiej TRANSform oraz 14-lecia Teatru Studio

    Jubileusz 16-lecia Szkoły Aktorskiej TRANSform oraz 14-lecia Teatru Studio

    Jubileusz 16-lecia Szkoły Aktorskiej TRANSform oraz 14-lecia Teatru Studio
Janina Szarek
Janina Szarek

Teatr jako protest


Wreszcie, po latach marzeń o własnej scenie, 28 lutego 2004 roku, w pomieszczeniach dawnej fabryki włókienniczej przy Salzufer 13/14 w Berlinie Charlottenburgu, udaje się otworzyć Teatr Studio am Salzufer. Patronat nad sceną obejmuje ówczesny burmistrz Berlina Klaus Wowereit. Teatr z założenia ma być sceną polsko-niemiecką, wystawiającą sztuki przede wszystkim (ale nie wyłącznie) polskich autorów w języku niemieckim. 

Zespół aktorski teatru stanowią studenci Szkoły Aktorskiej TRANSform, działającej w tym samym budynku. „Scena polsko-niemiecka wyrosła z otwarcia na młodość i kulturową inność. Jesteśmy teatrem profesjonalnym, ale w sensie wrażliwości, spontaniczności, nieschematyczności w podejmowaniu artystycznych decyzji – teatrem młodości dalekim od zawodowej rutyny. (…) Scena przyciągnęła do siebie i skupia polskich i niemieckich plastyków, muzyków, pisarzy, dając im możliwość artystycznej wypowiedzi. Z młodzieżą aktorską możemy iść w tę przygodę-eksperyment do końca, możemy sobie pozwolić na takie przekraczanie konwencjonalnych granic i rutyny, jakie nie byłoby do pomyślenia z tzw. normalnym zespołem aktorskim“[6] – tak działalność teatru charakteryzuje Janina Szarek we wstępie do książki „Teatr Studio am Salzufer – Tadeusz Różewicz Bühne“ wydanej w 2015 roku na 10-lecie sceny. 

Założycielka teatru przyznaje, że narodził się on z protestu przeciwko stereotypowemu postrzeganiu Polaków przez Niemców, niewiele wiedzących o swoim wschodnim sąsiedzie. U progu wejścia Polski do Unii Europejskiej, wśród twórców kultury i intelektualistów żyjących na emigracji panowała atmosfera niezgody na rzeczywistość. „Zbuntowaliśmy się przeciw dyskryminacji i marginalizacji kulturowej, przeciw uprzedzeniom mentalnym, barierom w głowach, stereotypom narodowym i kulturowym. (…) Nasz teatr podjął się roli terapeutycznej, swoistej katharsis, by opisywać pewne zjawiska, chcemy być nie tylko miejscem tworzenia przedstawień, ale też spotkania i zbliżenia kultur, choćby przez niezgodę na pewien rodzaj myślenia i zachować, tzw. zdrowy opór.“[7]

Jeszcze dobitniej ideę powołania teatru Janina Szarek wyraża w rozmowie z dziennikarką Gazety Wyborczej: „Kiedy upadł mur, stosunek do Polski zmienił się diametralnie. Zaistnieliśmy dla nich jako kraj złodziei samochodów i chłopów. Przeciętny Niemiec nie wie nic o polskiej historii, kulturze, literaturze. (…) Niemcy są dla nas trudnym partnerem. Ale palenie mostów jest bez sensu. Trzeba rozmawiać. Nasza scena ma być nie tylko miejscem kontaktu, gdzie razem pracują nad spektaklem polscy i niemieccy ludzie teatru, ale dialogu na płaszczyźnie osobistej, artystycznej, społecznej i kulturowo-politycznej w dzisiejszym Berlinie.[8]

 

[6] Janina Szarek, Słowo wstępne w: Teatr Studio am Salzufer – Tadeusz Różewicz Bühne. 10 lat polsko-niemieckiej sceny w Berlinie, s. 8

[7] Elżbieta Baniewicz, Pół życia w Berlinie – wywiad z Janiną Szarek, s. 88

[8] Ewa Podgajna, Polsko-niemiecki teatr narodził się z bólu i protestu, Gazeta Wyborcza Szczecin, 2007 nr 111