Janina Szarek i Teatr Studio am Salzufer – Tadeusz Różewicz Bühne w Berlinie

Dla dalszej kariery Janiny Szarek kluczowe okazuje się też spotkanie z Krystianem Lupą, do którego dochodzi w lipcu 1973 roku w pociągu do Giżycka w drodze na Obóz Młodych Twórców. Przeradza się ono w wieloletnią przyjaźń, która przynosi owoce na niwie zawodowej. W 1977 roku, rok po odejściu aktorki z Teatru Współczesnego we Wrocławiu, a także po kilkumiesięcznym epizodzie artystycznym na scenie Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie, Krystian Lupa realizuje dla Wrocławskiego Teatru Telewizji spektakl „Wariat i zakonnica“ Witkacego. Jest to debiut telewizyjny reżysera, uznawanego już wówczas za niezwykle utalentowanego. Janinie Szarek przypada główna rola kobieca – Siostry Anny. Spektakl staje się sensacją artystyczną, przedstawieniem niemal kultowym, entuzjastycznie komentowanym przez recenzentów teatralnych. Także dla Janiny Szarek rola u Krystiana Lupy jest przełomowym momentem w karierze aktorskiej. „Praca z Krystianem Lupą była czymś tak fascynującym i zupełnie innym od tego, co działo się w tzw. „normalnej” codzienności zawodowej, iż pragnąc z nim dalej pracować i rozwijać się artystycznie, decyduję się na zaangażowanie od 1 września 1977 rokudo zespołu Teatru Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze“ – wspomina aktorka. 

W Jeleniej Górze Janina Szarek gra tytułową postać w „Ifigenii w Taurydzie“ J.W. Goethego w reżyserii Aliny Obidniak. Wciela się również wgłówną rolę kobiecą, Lavinię, w „Androklesie i lwie“ Georga Bernarda Shawa, sztuce wyreżyserowanej przez kolejną sławę – Henryka Tomaszewskiego, założyciela Wrocławskiego Teatru Pantomimy, uważanego za jednego z największych twórców polskiego teatru XX wieku. Po latach Janina Szarek powie: „Wielkość polskiej tradycji i metod twórczych doceniłam dopiero z dystansu. Praca z Krystianem Lupą i Henrykiem Tomaszewskim były wydarzeniami kluczowymi w moim życiu. Najważniejszą szkołą teatru, która wyposażyła mnie w techniczne instrumentarium, obudziła wyobraźnię artystyczną, nauczyła myślenia o aktorstwie i teatrze, nauczyła mnie też w sztuce odwagi płynącej z bycia innym.“[4]

W 1978 roku Janina Szarek wraca do Wrocławia, gdzie otrzymuje od Jerzego Grzegorzewskiego angaż w Teatrze Polskim. W kolejnych latach gra m.in. w „Opętanych“ Witolda Gombrowicza, „Pastorałce“ i „Kramie z piosenkami“ Leona Schillera czy „Babie-Dziwo“ Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Śpiewa songi Brechta z grupą jazzową Crash oraz bierze udział w kabaretowych i poetyckich programach Telewizji Wrocław. Występuje również gościnnie na scenach całej Polski z nagrodzonym na Festiwalu Jednego Aktora monodramem poetyckim „Czerwcami gorące“ według erotyków Bolesława Leśmiana. Spektakl ten aktorka wyreżyserowała z Krystianem Lupą.