Adam Szymczyk i documenta 14

W strategii duetu kuratorskiego polegającej na czasowym podzieleniu wydarzeń Biennale na część statyczną i performatywną, w odejściu od kuratorskiej kompozycji opartej na istniejących obiektach oraz w wyborze niejednorodnych, sprzecznych ze sobą miejsc wystawowych krytyka dopatrywała się „wywrotowego“ rozbicia i zamazania tradycyjnych procesów w sektorze sztuki, zarówno w czasie jak i w przestrzeni. Był to „pewien rodzaj partyzanckiej taktyki“, oczekującej i od artystów i od zwiedzających wysokiej mobilności oraz elastyczności. Podano jednak w wątpliwości fakt, że prace wykonane specjalnie na cele Biennale, realizujące w większości podobne strategie („mijanie się z oczekiwaniami, krytyczne podejście do zasiedziałych wyobrażeń, zerwanie z powszechnie przyjętą kategoryzacją“) korelowały jakoby w istotny sposób z miejscem ich prezentacji.[11]

Polskę na Biennale reprezentował Piotr Uklański. Jego wysoka na 10 metrów „Pięść“ z pomalowanych na jasnoszary kolor stalowych rurek, tworzących tylko jej kontury, stanęła przed głównym wejściem gmachu Neue Nationalgalerie. (zdj. nr 1) Cezary Bodzianowski (*1968 w Łodzi), twórca absurdalnych solo-performance'ów, zaprezentował w KW Institute for Contemporary Art filmy wideo ze swoich aktualnych akcji, wieszając ekrany na ścianie pokrytej w całości tapetą przedstawiającą plan miasta Berlina. Z kolei Ania Molska (*1983 w Prudniku) pokazała wideo przedstawiające proces powstawania geometrycznej konstrukcji z metale oraz robotników, którzy po zakończeniu jej budowy ustawiają się na niej, tworząc „żyjącą“ rzeźbę. Metalową konstrukcję - nawiązanie do rosyjskiej awangardy opartej na zasadach geometrii przełożonej w przedstawionym filmie na rzeczywiste fizyczne doświadczenie, ustawiono w oryginalnej wielkości w Skulpturenpark Berlin_Zentrum, miejskim nieużytku w samym centrum miasta. (zdj. nr 2) Natomiast w Neue Nationalgalerie swoją pracę przedstawiła Paulina Ołowska (*1976 w Gdańsku). Poświęciła ją twórczości polskiej malarki Zofii Stryjeńskiej (1891-1976), której pięć obrazów poruszających tematy z mitologii słowiańskiej i polskiego folkloru skopiowała, stosując monumentalne formaty oraz technikę en grisaille, wyróżniając w ten sposób żywe kontrasty oryginalnych kompozycji. Jednocześnie była ona także kuratorką wystawy w Schinkel-Pavillon, na której zaprezentowała dokumenty i obrazy Stryjeńskiej wraz z własnymi pracami. Wykonana również przez Ołowską podłoga nawiązywała do dekoracji Polskiego Pawilonu na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes) w 1925 roku w Paryżu, na której swego czasu pokazano również prace Stryjeńskiej. (zdj. nr 3).