Menu toggle
Navigation

Krzysztof Meyer

Krzysztof Meyer, 2013 r.

Mediathek Sorted

Mediateka
  • Uczeń krakowskiego Liceum Muzycznego - W przygotowaniu do egzaminu dyplomowego z fortepianu (w tle Sonata As-dur op. 26 Beethovena).
  • Nuty w czasach awangardy - Początek I Kwartetu smyczkowego Krzysztofa Meyera.
  • Szkic VII Symfonii - Jak zawsze robiony ołówkiem: tradycyjny zapis, tradycyjne brzmienie.
  • Meyer w rozmowie z Karlheinzem Stockhausenem, w tle Konstanty Regamey podczas "Warszawskiej Jesieni" - festiwal muzyki współczesnej organizowany od 1956 r. W okresie zimnej wojny stanowił pomost dla muzyków po obu stronach "żelaznej kurtyny".
  • Meyer w rozmowie ze Swjatosławem Richterem - Richter był jednym z najwybitniejszych pianistów swojego pokolenia. Na "Warszawskiej Jesieni" pojawili się jednak także muzycy grający na instrumentach w sposób niekonwencjonalny i zaskakujący.
  • Meyer przyjmuje Oliviera Messiaena w ramach festiwalu "Warszawska Jesień" - W latach 1985-1989 Krzysztof Meyer był prezesem Związku Kompozytorów Polskich.
  • Spotkanie z Mauricio Kagelem - Meyer i Kagel przez kilka lat widywali się regularnie w kolońskiej Hochschule fur Musik, gdzie obaj uczyli kompozycji.
  • Plakat opery "Kyberiada" - Z librettem opartym na opowiadaniach Stanisława Lema, premiera w Wuppertalu.
  • Królowa Genialina (Pamela Geddes) i Konstruktor Trull (Michal Milanow) - Para głównych bohaterów opery "Cyberiada" w Wuppertalu.
  • Krzyś z rodzicami - Marią i Janem Meyerami w rodzinnym domu w Krakowie (lato 1947).
  • Antoni Wit dyryguje polską premierą VI Symfonii "Polskiej" - W styczniu w Krakowie, światowe prawykonanie miało miejsce w Hamburgu w 1982 r.
  • Kompozytor w rozmowie z dyrygentem Andrzejem Borejką - Przed prawykonaniem "Chansons d´un rêveur solitaire" w stycznu w Düsseldorf.
  • Wręczenie Nagrody im. Jerzego Kurczewskiego Meyerowi przez Krzysztofa Pendereckiego - Aula Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Krzysztof Meyer był pierwszym dyplomantem Krzysztofa Pendereckiego w 1965 r.
  • Meyer razem z Iriną Szostakowicz w Dilijan, Armenia - Krzysztof Meyer ma wiele niezapomnianych wspomnień z licznych spotkań z Dymitrem Szostakowiczem, ale niestety ani jednego zdjęcia.
  • Danuta i Witold Lutosławscy u Krzysztofa Meyera - W jesieniu w Bergisch Gladbach.
  • Krzysztof Meyer - Hörspiel von "COSMO Radio po polsku" - In Zusammenarbeit mit "COSMO Radio po polsku" präsentieren wir Hörspiele zu ausgewählten Themen unseres Portals.

    Krzysztof Meyer - Hörspiel von "COSMO Radio po polsku"

    In Zusammenarbeit mit "COSMO Radio po polsku" präsentieren wir Hörspiele zu ausgewählten Themen unseres Portals.
Krzysztof Meyer, 2013 r.
Krzysztof Meyer, 2013 r.

Kompozytorem należy „się urodzić”, ale na to, by zawód ów uprawiać trzeba opanować parę umiejętności i tych Krzysztof Meyer uczył się najpierw u Stanisława Wiechowicza. Po jego śmierci dyplom w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej uzyskał w klasie Krzysztofa Pendereckiego. Kształcił się też pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu i Witolda Lutosławskiego w Warszawie. Potem zaś nauczał sam: najpierw przedmiotów teoretycznych w swojej krakowskiej alma mater, a później kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii (1987-2008).

Debiutował w czasach awangardy, a kiedy podczas IX „Warszawskiej Jesieni” (1965) wykonywano jego I Kwartet smyczkowy, był najmłodszym kompozytorem w historii tego festiwalu. Utwory Meyera z lat 1960. odznaczały się typową dla ówczesnej „szkoły polskiej” różnorodnością brzmień, często tak niekonwencjonalnych, jakby zrodziło je niezadowolenie z istniejących dotąd instrumentów i tradycyjnych sposobów gry. Znakomicie wpisywały się w repertuar festiwali nowej muzyki i zwróciły uwagę na ich autora.

W późniejszych utworach Meyer stopniowo ograniczał feerię brzmieniowych pomysłów. Coraz większą uwagę przywiązywał do dramaturgii i ekspresji pojmowanych w sposób tradycyjny, ale unikając romantycznych reminiscencji. Kompozytor uznał, że muzyka komponowana językiem współczesnym również może dostarczać słuchaczom głębokich przeżyć, a wykonawcom przyjemności z gry (i dzięki temu jego utwory wykonywali m.in.  David Geringas, Heinz Holliger, Ivan Monighetti, Aurele Nicolet, Peter Pears, Boris Pergamenschtschikow, Dmitri Sitkowetski). Początkowo, jak to sam objaśniał, układał „historie opowiadane za pomocą dźwięków”. Z latami „historie” stawały się coraz dramatyczniejsze, a „narracja dźwiękowa” ustępowała nastrojowości. Efektom takim sprzyja zwłaszcza orkiestra, będąca ogromnym instrumentem. Rozmaitość i sposób przeobrażania w niej barw oraz dynamiki zależy jedynie od fantazji kompozytora. Te utwory wchodziły na ogół do programów koncertowych adresowanych do bywalców filharmonii.