Monika Czosnowska

Prace Czosnowskiej zajmują szczególną pozycję we współczesnej fotografii. Przeglądając właściwe kompendia,[20] stwierdzić można, że fotograficzne portrety dzieci i młodych ludzi należą do rzadkości, tym bardziej całe ich cykle. Od końca lat 80. holenderka Rineke Dijkstra (*1959) przez jedno dziesięciolecie udawała się na poszukiwania swych modeli o naturalnej charyzmie na plaże, gdzie fotografowała je z dziećmi w strojach kąpielowych w naturalnych pozach. Amerykance Sally Mann (*1951) rozgłos przyniosły zdjęcia dzieci wykonane w rodzinnej scenerii o onirycznym charakterze. Ukraiński fotograf Sergey Bratkov (*1960) dokumentował bezdomną i popadającą w konflikt z wymiarem sprawiedliwości młodzież a także inne grupy z marginesu społecznego w czasie zmian prowadzących od socjalizmu do nowego kapitalizmu. Jedno jest pewne: we współczesnej fotografii artystycznej długo by szukać wizerunku człowieka wybiegającego poza aspekt dokumentalny, czyli takiego jak u Czosnowskiej, który jak sama mówi, „wyszedł już trochę z mody“. Co więcej, sięgając po literaturę o „pięknie“ we współczesnej sztuce,[21] znajdziemy w niej wiele kategorii głównie dotyczących nieobecności piękna i walki z pięknem, i prawie w ogóle takiego podejścia do tematu jaki podejmuje Czosnowska próbując inscenizować wewnętrzne piękno jako esencję uniwersalnej ludzkiej natury.

Axel Feuß, październik 2017 r.

Literatura przedmiotu:

Eleven. Monika Czosnowska, katalog wystawy Muzeum Zeppelin w Friedrichshafen, fundacja „Kunststiftung der ZF Friedrichshafen AG“, Friedrichshafen 2008.

Thomas Niemeyer (red.), Die beste aller Welten, katalog wystawy Städtische Galerie w Nordhorn, 2014.

Strona internetowa artystki: http://www.monika-czosnowska.de/ (wykaz wystaw indywidualnych i zbiorowych).