Ferdinand Matuszek, czyli jak wygląda pamięć o polskich robotnikach przymusowych

Akt piąty: Pamięć o robotnikach przymusowych albo, co po nich pozostanie?

Wspomnienia Matuszka już za jego życia stały się częścią pamięci o narodowym socjalizmie. Sam prowadził rozmowy z młodymi ludźmi i uczniami w szkołach, ale również z ludźmi starszego pokolenia, opowiadając przy tym swoje przeżycia. Walczył z wypieraniem bądź bagatelizowaniem nazistowskiej przeszłości. Okres jego pracy przymusowej stał się tematem sztuki teatralnej już w 2015 roku: przedstawiona przez uczennice i uczniów sztuka „Gefangen“ (Uwięzieni) to historia obozu jenieckiego Stalag 236 (IV K) Senne w miejscowości Schloß Holte-Stukenbrock. Wprawdzie Matuszek nie był więźniem tego obozu, ale również jego historia, jako jedna z wielu, znalazła oddźwięk w tej sztuce.[23]