Bronisław Huberman. Od cudownego dziecka do bojownika przeciwko nazizmowi

Huberman planował jednak występy z Palestine Orchestra w kolejnym sezonie koncertowym, jesienią 1937 roku, lecz w wyniku awaryjnego lądowania na Sumatrze na początku października 1937 roku, podczas tournée po Australii i Azji, doznał tak ciężkich obrażeń obu rąk, że plany te nie mogły zostać zrealizowane. Dopiero w grudniu 1938 roku mógł wystąpić z założoną przez siebie orkiestrą pod dyrekcją węgierskiego dyrygenta Eugena Szenkara (1891-1977). Szenkar należał także do grona ofiar sytuacji politycznej w Europie. Od 1924 roku był głównym dyrygentem opery w Kolonii. Gdy w 1933 roku został usunięty przez narodowych socjalistów z tego stanowiska, uciekł do Wiednia. W 1934 roku został zaproszony do Moskwy, gdzie odtąd prowadził Państwową Orkiestrę Filharmoniczną. W 1937 roku padł ofiarą czystek stalinowskich i został wydalony z Rosji. W latach 1938-1939 kierował koncertami abonamentowymi w czwartym sezonie Palestine Orchestra oraz czterema koncertami w Kairze i Aleksandrii, podczas drugiej trasy koncertowej orkiestry po Egipcie.

W tym czasie Huberman występował gościnnie w wielu europejskich miastach, zaś w lutym i marcu 1940 roku przebywał ostatni raz ze „swoją“ orkiestrą, dając z nią koncerty w Palestynie i Egipcie. Po zakończeniu tournée w RPA w sierpniu 1940 roku, ze względu na przebieg wojny, nie mógł wrócić do Szwajcarii tak więc zaokrętował się na statek i popłynął do Stanów zjednoczonych. W USA kontynuował swoją działalność koncertową do lata 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej, wypełniając swoje zobowiązania koncertowe, odbył tournée po Europie, Stanach Zjednoczonych oraz Kubie. Po ostatnim publicznym koncercie w Zurychu w kwietniu 1946 roku tak poważnie zachorował, że nie mógł już występować. Bronisław Huberman zmarł 16 czerwca 1947 roku w swoim domu w szwajcarskiej miejscowości Corsier-sur-Vevey w kantonie Vaud. Dzięki założonej przez niego orkiestrze w latach 1936-1939 udało się uratować przed prześladowaniami i śmiercią około sześciuset osób.[52]

Palestine Orchestra, po swym porywającym początku, cieszyła się w Palestynie ogromną popularnością i co roku udawała się w trasę koncertową do Egiptu. Z chwilą wybuchu II wojny światowej popadła jednak w kłopoty finansowe, gdyż zagraniczni dyrygenci nie wyrażali chęci wspólnych występów, a miejscowi nie potrafili przekonać do siebie ani muzyków, ani publiczności. Siłą rzeczy zabrakło wpływów finansowych z Europy. Ze względu na napiętą sytuację finansową większość członków orkiestry zmuszona była do dodatkowych występów w kawiarniach i hotelach. Mimo to, w latach 1942-1943, w każdym sezonie koncertowym orkiestra dawała jeszcze ponad dwieście koncertów. W tym samym czasie orkiestra uwolniła się także spod wpływu Hubermana, który z powodu swojej nieobecności i późniejszej choroby i tak nie mógł się nią zajmować. Ponadto, wycofywanie się europejskich i amerykańskich mecenasów doprowadziło do stopniowego załamania się systemu finansowania międzynarodowego trustu. W 1946 roku Komitet Orkiestry, wybrany przez jej muzyków, zdecydował się na nową formę organizacyjną, finansowaną zarówno przez samorządy miejskie, jak i instytucje państwowe w Palestynie. Po powstaniu państwa Izrael w maju 1948 roku oraz wraz z rozpoczęciem sezonu koncertowego 1948/1949 orkiestra zaprezentowała się pod ostateczną nazwą Israel Philharmonic Orchestra[53] i do dziś jest uznawana za jeden z najlepszych zespołów filharmonicznych świata.

Axel Feuß, wrzesień 2020 roku