Menu toggle
Navigation

Karina Smigla-Bobinski - „I am talking about a complex world.“

Karina Smigla-Bobinski z interaktywną instalacją wideo SIMULACRA, MoTA Museum of Transitory Art, Ljubljana, 2013.

Mediathek Sorted

Mediateka
  • Zdjęcie nr 1a: SILBERSALZ /Sól srebrowa - 1999, Analogowa instalacja interaktywna, fotografie, płyta plexi, ziemia.
  • Zdjęcie nr 1b: SILBERSALZ /Sól srebrowa - 1999. Analogowa instalacja interaktywna, fotografie, płyta plexi, ziemia.
  • Zdjęcie nr 2a: AUFTAUCHEN / Wynurzanie - Instalacja wideo na podłodze, około 30 x 40 cm.
  • Zdjęcie nr 2b: AUFTAUCHEN / Wynurzanie - Widok z górnej perspektywy. Instalacja wideo w podłodze, ok. 30 x 40 cm.
  • Zdjęcie nr 3: TRAUMREISE / Podróż marzeń - Jednokanałowe wideo, 25 min., premiera 2002 (zobacz wideo).
  • Zdjęcie nr 4: SEE AND BE SCENE - A CATWALK BANQUET - Scenografia wideo do performance tanecznego, premiera w: Haus der deutschen Wirtschaft, Berlin 2000.
  • Zdjęcie nr 5: INSELN / Wyspy - Instalacja świetlna i projekcja, premiera w Parku Olimpijskim w Monachium, 2004.
  • Zdjęcie nr 6: ALIAS - Interaktywna instalacja wideo, premiera: 2004 (nagroda finansowa miasta Brema w dziedzinie sztuki wideo 2003).
  • Zdjęcie nr 7: 7 METER/ Siedem metrów - Instalacja przestrzenna, ogrodzenie z siatki drucianej, drut kolczasty, ubrania, 300 x 300 cm, premiera w: galerii Edgar Neville, Walencja 2005.
  • Zdjęcie nr 8a: RETURN TO SENDER - Totalne ujecie. Scenografia wideo do performance, wideo, namioty, ekran, projektor, premiera na festiwalu Montpellier Danse 2006.
  • Zdjęcie nr 8b: RETURN TO SENDER - Widok detalu. Scenografia wideo do performance, wideo, namioty, ekran, projektor, premiera na festiwalu Montpellier Danse 2006.
  • Zdjęcie nr 9a: DEEP TREE - Długie ujęcie. Instalacja świetlna w przestrzeni publicznej, żywy bambus, lustro, maxi-slide, premiera: projekt rzeźbiarski Ciudad de la Escultura, Mérida/Yucatán 2008.
  • Zdjęcie nr 9b: DEEP TREE - Detal.
  • Zdjęcie nr 10a: QUERY - Detal. Projekt artystyczny in situ i online, balony, hel, Ø = 200 cm, H = 400 cm, premiera w kościele Św. Łukasza w Monachium, 2009.
  • Zdjęcie nr 10b: QUERY - Długie ujęcie. Projekt artystyczny in situ i online, balony, hel, Ø = 200 cm, H = 400 cm, premiera w kościele Św. Łukasza w Monachium, 2009.
  • Zdjęcie nr 10c: QUERY - Screenshot.
  • Zdjęcie nr 11a: ADA - Długie ujęcie. Analogowa instalacja interaktywna / rzeźba kinetyczna / post-cyfrowa maszyna do rysowania, balon z tworzywa sztucznego, ołówki węglowe, hel, Ø = 300 cm.
  • Zdjęcie nr 11b: ADA - Widok szczegółowy z odwiedzającym.
  • Zdjęcie nr 12a: SIMULACRA - Długie ujęcie. Interaktywna instalacja wideo, premiera w MoTA Museum of Transitory Art, Lublana, 2013.
  • Zdjęcie nr 12b: SIMULACRA - Odwiedzający korzystają i oglądają projekt artystyczny.
  • Zdjęcie nr 12c: SIMULACRA - Detal SIMULACRY.
  • Zdjęcie nr 13: CONE / Stożek - Instalacja dźwiękowa, premiera: centrum sztuki MSGSÜ Tophane-i Amire Culture and Arts Center, Stambuł 2013.
  • Zdjęcie nr 14: MORGENSTERN / Gwiazda - Rzeźba – instalacja ze strzał, Ø = 200 cm.
  • ROUTEN/Trasy, 2002 - Wideo jednokanałowe. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.

    ROUTEN/Trasy, 2002

    Wideo jednokanałowe. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.
  • TRAUMREISE/Podróż marzeń, 2002 - Wideo jednokanałowe, 25 min. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.

    TRAUMREISE/Podróż marzeń, 2002

    Wideo jednokanałowe, 25 min. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.
  • WURMLOCH/Tunel czasoprzestrzenny, 2008 - Instalacja wideo w przestrzeni publicznej, konstrukcja stalowa, szkło, wideo, monitor, odtwarzacz płyt DVD, Ø = 100 cm, wys. = 110 cm. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.

    WURMLOCH/Tunel czasoprzestrzenny, 2008

    Instalacja wideo w przestrzeni publicznej, konstrukcja stalowa, szkło, wideo, monitor, odtwarzacz płyt DVD, Ø = 100 cm, wys. = 110 cm. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.
  • ADA, 2011. Premiere: FILE Electronic Language International Festival, São Paulo. - Analogowa instalacja interaktywna / rzeźba kinetyczna / post-cyfrowa maszyna do rysowania, balon z tworzywa sztucznego, ołówki węglowe, hel, Ø = 300 cm. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.

    ADA, 2011. Premiere: FILE Electronic Language International Festival, São Paulo.

    Analogowa instalacja interaktywna / rzeźba kinetyczna / post-cyfrowa maszyna do rysowania, balon z tworzywa sztucznego, ołówki węglowe, hel, Ø = 300 cm. Copyright: Karina Smigla-Bobinski.
Karina Smigla-Bobinski z interaktywną instalacją wideo SIMULACRA, MoTA Museum of Transitory Art, Ljubljana, 2013.
Karina Smigla-Bobinski z interaktywną instalacją wideo SIMULACRA, MoTA Museum of Transitory Art, Ljubljana, 2013.

Jeśli prace SEE AND BE SCENE (2000) oraz INSELN/ Wyspy (2004) zawierały elementy krytyki społecznej oraz aspekty historyczno-polityczne, to źródłem projektów z lat 2005-2009 zdecydowanie były pobudki społeczno-polityczne. Artystka, przeczuwając dramatycznie narastający problem uchodźców, już w 2005 r. zajęła się umacnianiem zewnętrznych granic „twierdzy europejskiej”. Jej reakcją na rozbudowę granicznych płotów wokół hiszpańskich enklaw Ceuta oraz Melilla była instalacja przestrzenna 7 METER / Siedem metrów (fot. 7), w której publiczność nie jest w stanie poruszać się swobodnie po galerii ze względu na siatki i drut kolczasty.

Wydarzeniem politycznym stała się produkcja teatralna LETTERS FROM TENTLAND 2005 w Teheranie, w której Helena Waldmann w formie tanecznego performance przedstawiła życie irańskich kobiet między hidżabem, czego metaforą były namioty naturalnej wielkości, a wyłamaniem się z norm społecznych, symbolizowanym przez wygłaszanie listów do zagranicznych adresatek. Do tego performance Smigla-Bobinski przygotowała scenografię ze zdjęciami i sekwencjami filmowymi ukazującymi irańską codzienność. Spektakl pokazano w siedemnastu krajach. Kiedy po zmianie rządów zabroniono wyjazdu z kraju perskim protagonistkom, produkcję pod tymczasowym tytułem RETURN TO SENDER (fot. 8a, b) przeniesiono na Zachód. Teraz irańskie emigrantki z Berlina zamieszkały w namiotach, które stały się symbolem prowizorycznego domostwa, a odczytywane listy do Iranu są płomiennym apelem o wolność. Obok muzyki doniosłą rolę w tym performance odgrywają projekcje wideo Kariny Smigla-Bobinski, w których wprowadza na scenę irański świat za pomocą kadrów i sekwencji filmowych przedstawiających członków rodzin tancerek, panoramę Teheranu oraz wersy perskiego pisma. 

Przeczuwając kolejny kontrowersyjny proces, artystka w wieloczłonowym projekcie artystycznym QUERY (2009, fot. 10 a-c) rozgrywającym się w pobliżu kościoła Św. Łukasza w Monachium stawia krytyczne pytania o znaczenie i obecny stan religii: „Co się kryje za religiami? Jakie miejsce zajmują w naszym życiu? […] Czy naprawdę potrzebujemy jeszcze obiektów sakralnych, takich jak kościoły, meczety czy świątynie?” Zainstalowanie balonu z nadrukowanym znakiem zapytania, nawiązującym formą i kolorem do oznaczeń na mapach Google wprawdzie umieszcza dom boży wszędzie w sieci, równocześnie go kwestionując. Projekt internetowy daje użytkownikom możliwość wyrażenia online swojego stanowiska wobec postawionych pytań. QUERY wyraża rozdarcie ludzi między religiami a światowym biznesem oraz rolę Internetu jako platformy informacyjnej, która już dawno przejęła opiniotwórczą funkcję. Według artystki zagorzała (i nasilająca się) walka religijna między muzułmanami, żydami a chrześcijanami jest sprzeczna z globalizacją i World Wide Web, który zakwestionował roszczenia religii do panowania nad światem. Pracą na temat globalizacji była też pokazana na Biennale w Pusan w 2008 r. instalacja wideo WURMLOCH/Tunel czasoprzestrzenny (wideo), która dzięki iluzji bezpośredniego połączenia wzrokowego przez pustą ziemię (publiczność patrzyła na Pusan pod wieżowcami i nowojorskim niebem przez tunel czasoprzestrzenny) w wyniku techniki i gospodarki światowej pozwoliła na zbliżenie się do siebie dwóch punktów leżących po przeciwnych stronach ziemi, tj. Pusan i Nowy Jork.

Najnowsze prace artystki są ściśle związane z rozwojem i poznaniem najnowszych technologii. W 2011 r. Smigla-Bobinski skonstruowała maszynę do rysowania zatytułowaną ADA (fot. 11a, b, wideo), składającą się z okrągłej napełnionej helem kuli z tworzywa sztucznego, na której powłoce zewnętrznej umieściła ołówki węglowe. Kula wprawiona w ruch przez zwiedzających sama wykonuje rysunki na podłodze, suficie i ścianach białych pomieszczeń. Pracę do dziś można zobaczyć na międzynarodowych wystawach i festiwalach sztuki. W nawiązaniu do Ady Lovelace (1815-1852), brytyjskiej matematyczki i córki lorda Byrona, która wymyśliła podstawy mechanicznego komputera do produkcji sztuki, ADA też powinna samodzielnie pracować i rozwinąć pewien rodzaj osobowości. Równocześnie publiczność powinna włączyć się do akcji interaktywnej, by nie tylko oglądać sztukę, lecz także móc uczestniczyć w jej powstawaniu, chociaż maszyna daje się poruszyć jedynie w ograniczonym zakresie zależnym od gwałtowności ruchów. Powstające w ten sposób rysunki przypominają struktury z zakresu nanotechnologii konfigurowane przez nanowyłączniki w najnowszej generacji procesorów komputerowych bądź odpowiedzialne za połączenia w ludzkim mózgu.