Karin Stanek. Dziewczyna z gitarą

Przesiedlenie do Niemiec
 

Na wystąpienie przez Karin Stanek o obywatelstwo niemieckie wpłynęło kilka okoliczności. W grudniu 1981 r. wprowadzono w Polsce stan wojenny. Dotknęło to bardzo menadżerkę Annę Kryszkiewicz, która wcześniej co miesiąc odwiedzała w Polsce chorą matkę. Kiedy w styczniu 1982 r. Anna otrzymuje wiadomość o śmierci matki, bezzwłocznie jedzie z Niemiec do rodzinnej Łodzi, gdzie utknie. Karin nieco wcześniej pod auspicjami Anny nagrała nową płytę „Tell me”, ale teraz promocja bez nadzoru menadżerki legła w gruzach. Cory Gun musiała odwołać występy i wyjazdy. Nie mogąc grać, artystka pozostaje praktycznie bez środków do życia. W końcu Karin zdecydowała się wystąpić o status przesiedleńca. Z Kolonii udaje się do matki w Wolfenbüttel koło Hanoweru. Zaraz po rejestracji w urzędach rozpoczyna naukę na kursie językowym. Wprawdzie Anna wróciła po kilku miesiącach z Polski do Niemiec, jednakże nowe obowiązki znacznie teraz ograniczały Karin. Podejmuje z menadżerką decyzję o zawieszeniu na jakiś czas działalności muzycznej. Wkrótce jednak Karin poznaje niemieckiego muzyka Manfreda. Występy w bliższej okolicy organizuje teraz on, a Anna ogarnia kontakty z telewizją. Ponownie Karin Stanek przyjmuje zaproszenie na kilka miesięcy koncertów w Chicago w USA, następnie koncertuje też na statkach rejsowych. Zdecydowanie jednak odmówi, kiedy zgłosiwszy się do agencji artystycznej w Niemczech, dostanie propozycję grania w zwykłych restauracjach do kotleta.

W tej sytuacji zawsze chłonna wiedzy Karin decyduje się na podjęcie studium informatycznego.  Na przełomie lat 80-tych i 90-tych była to zupełnie nowa ścieżka zawodowa. Szkołę kończy, odbywa też praktykę, ale nowego zawodu nigdy nie będzie wykonywać. Karin Stanek nie miała w Niemczech szczęścia w życiu prywatnym. Kilkuletni związek z żonatym mężczyzną przerwie pod presją rodziny. W Wolfenbüttel będzie mieszkać sama w trzypokojowym mieszkaniu, urządzonym nieco z amerykańska białymi meblami i pastelowymi gadżetami.

Dopisując niemiecki rozdział swej biografii Karin Stanek stwierdzi:

„Minęło wiele lat spędzonych w Niemczech. Bywało różnie, nie zawsze życie miałam łatwe, musiałam się zmienić, wielokrotnie pójść na kompromis, z czegoś zrezygnować. Takie jest życie na obczyźnie i z tym się pogodziłam. Gdzieś na dnie mojego ja odzywa się nutka żalu. Żalu za czymś, co się utraciło. Bo wprawdzie nie jest mi tutaj źle, ale jestem mimo wszystko obca. To nie jest mój dom.”[9]

Powroty do Polski
 

Upłynie 15 lat od wyjazdu Karin Stanek w 1976 r. z Polski, zanim artystka zdecyduje się ponownie wystąpić przed polską publicznością. Po1989 r., kiedy zmienił się w Polsce ustrój, przyjazd w rodzinne strony dla takich osób jak Karin Stanek nie wiąże się już z jakimkolwiek ryzykiem. W 1991 r. Stanek przyjmuje zaproszenie od Franciszka Walickiego i Bałtyckiej Agencji Artystycznej „BART” do udziału w koncercie „To tylko rock and roll – trzy dekady rocka w Polsce”. Wydarzenie odbywa się 5 i 6 lipca 1991 r. w Operze Leśnej w Sopocie. Jest to dla Karin pierwszy po 15 latach przyjazd do kraju. Z Niemiec zabiera ze sobą matkę. Towarzyszy jej także menadżerka Anna Kryszkiewicz z partnerem. Po latach Karin spotyka starych kolegów, próby przed koncertem odbywają się w zażyłej atmosferze. Mimo profesjonalizmu trema przed koncertem będzie olbrzymia. I kiedy w końcu staje w Sopocie na scenie, musi najpierw opanować olbrzymie wzruszenie. Łzy spływają jej po twarzy jak grochy. Płacze też publiczność. Po kilku minutach Karin zaczyna grać. Jej „Jimmy Joe” urzeka wszystkich. Koncert Karin Stanek jest energetyczny jak za dawnych czasów, a widownia słucha jak zahipnotyzowana. Ostatni bis przynosi owacje na stojąco. Tym razem prasa będzie niezwykle przychylna. „Największym zaskoczeniem był występ Karin Stanek... Jej żywiołowość i oryginalny sposób poruszania się wzbudziły zachwyt na widowni. Pełna energii i temperamentu niczym nastolatka, stworzyła krótki, acz wspaniały show, udowadniając, że ciągle jest tą samą „atomową” Karin”[10], donosi „Głos Wybrzeża”.

Po tym koncercie Karin ponownie przyjmie propozycję z Chicago, gdzie będzie śpiewać przez 6 miesięcy na przełomie 1991 i 1992 r. Trasa wiedzie z Chicago, przez New Jersey, Nowy Jork, Toronto i kończy się w Sarasocie na Florydzie.

W 1992 r. artystka znowu wystąpi na deskach Opery Leśnej w Sopocie, w koncercie z okazji 30-lecia swego debiutu. Na scenie jest prawdziwym wulkanem energii. Od tego momentu daje od czasu do czasu koncerty w Polsce. Prawie zawsze podróż odbywa samochodem z menadżerką Anną. Równolegle wokalistka powróci w Niemczech do śpiewania jako Cory Gun, w językach niemieckim i angielskim. Znamienne, że nie sprawia jednak na swej menadżerce wrażenia szczęśliwej, kiedy wracają z koncertów do miasteczka Wolfenbüttel, do codziennego życia Karin w Niemczech z dala od świata show-businessu.

35-lecie pracy artystycznej Karin Stanek obchodzi w rodzinnym Bytomiu, koncertem zainspirowanym przez oddanego jej talentowi od kilkudziesięciu lat fana Stefana Papierowskiego. Razem z działającym na Śląsku rockowo-bluesowym zespołem Gang Olsena Karin daje energetyczny koncert na scenie Śląskiego Teatru Tańca, obecnie Bytomkiego Centrum Kultury. Telewizja Katowice z okazji jubileuszu nagrywa film dokumentalny pt. „Tato, kup mi polskie dżinsy”. W Bytomiu Karin Stanek ponownie zagra już rok później, w 1998 r. na scenie w Parku Miejskim. Z Gangiem Olsena wokalistka da koncert także z okazji jubileuszu 750-lecia Bytomia w 2004 r.

Przed polską publicznością Karin Stanek wystąpi w Sylwestra 2000, śpiewając na placu Piłsudskiego w Warszawie obok wielu gwiazd. W 2003 roku menadżerka Anna Kryszkiewicz wraca z Niemiec na stałe do Polski. Nie będzie mogła już zabierać i odwozić Karin po koncertach samochodem do domu. Takie wyprawy z instrumentem i bagażem stają się dla Karin bardzo uciążliwe. Otrzymuje wiele zaproszeń z Polski, ale już z nich nie korzysta. Ostatni raz wystąpi w Polsce w Szczecinie w 2005 roku.

Od 2007 roku Karin Stanek zaczęła podupadać na zdrowiu. Przestaje przyjmować zaproszenia, jeszcze bardziej wycofuje się z życia. Najintensywniejszy kontakt ma w tym czasie z matką, mieszkającą kilka ulic dalej.  W 2011 r. Karin trafia do szpitala z ostrym zapaleniem płuc. Jej osłabiony niedawno przebytymi chorobami organizm nie potrafi się bronić. Karin Stanek umiera 15 lutego 2011 r. o godzinie siódmej rano. Zostaje pochowana 19 lutego na cmentarzu katolickim w Wolfenbüttel.

[9]   Anna Kryszkiewicz, s. 236

[10]   W: „Głos Wybrzeża”, 8. lipca 1991