Krzysztof Meyer

Kompozytorem należy „się urodzić”, ale na to, by zawód ów uprawiać trzeba opanować parę umiejętności i tych Krzysztof Meyer uczył się najpierw u Stanisława Wiechowicza. Po jego śmierci dyplom w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej uzyskał w klasie Krzysztofa Pendereckiego. Kształcił się też pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu i Witolda Lutosławskiego w Warszawie. Potem zaś nauczał sam: najpierw przedmiotów teoretycznych w swojej krakowskiej alma mater, a później kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii (1987-2008).

Debiutował w czasach awangardy, a kiedy podczas IX „Warszawskiej Jesieni” (1965) wykonywano jego I Kwartet smyczkowy, był najmłodszym kompozytorem w historii tego festiwalu. Utwory Meyera z lat 1960. odznaczały się typową dla ówczesnej „szkoły polskiej” różnorodnością brzmień, często tak niekonwencjonalnych, jakby zrodziło je niezadowolenie z istniejących dotąd instrumentów i tradycyjnych sposobów gry. Znakomicie wpisywały się w repertuar festiwali nowej muzyki i zwróciły uwagę na ich autora.

W późniejszych utworach Meyer stopniowo ograniczał feerię brzmieniowych pomysłów. Coraz większą uwagę przywiązywał do dramaturgii i ekspresji pojmowanych w sposób tradycyjny, ale unikając romantycznych reminiscencji. Kompozytor uznał, że muzyka komponowana językiem współczesnym również może dostarczać słuchaczom głębokich przeżyć, a wykonawcom przyjemności z gry (i dzięki temu jego utwory wykonywali m.in.  David Geringas, Heinz Holliger, Ivan Monighetti, Aurele Nicolet, Peter Pears, Boris Pergamenschtschikow, Dmitri Sitkowetski). Początkowo, jak to sam objaśniał, układał „historie opowiadane za pomocą dźwięków”. Z latami „historie” stawały się coraz dramatyczniejsze, a „narracja dźwiękowa” ustępowała nastrojowości. Efektom takim sprzyja zwłaszcza orkiestra, będąca ogromnym instrumentem. Rozmaitość i sposób przeobrażania w niej barw oraz dynamiki zależy jedynie od fantazji kompozytora. Te utwory wchodziły na ogół do programów koncertowych adresowanych do bywalców filharmonii.