Daniel Libeskind – wirtuoz architektury

Ziemia obiecana
 

Grę na akordeonie Libeskind kontynuuje w Tel Awiwie, gdzie rodzina na krótko się osiedla. Otrzymuje tu prestiżowe stypendium America-Israel Cultural Foundation (AICF), grywa koncerty, podczas których występuje z renomowanymi muzykami, za każdym razem zbierając pochlebne recenzje. Jego talent jest nadzwyczajny, przez krytyków raz po raz nazywany bywa cudownym dzieckiem. W 1959 roku, po niespełna dwóch latach pobytu w Izraelu, rodzina postanawia przenieść się do Stanów Zjednoczonych i osiedla się w dzielnicy Nowego Jorku – Bronx. W Ameryce początkowo wydaje się, że kariera muzyczna Daniela jest przesądzona. Szybko jednak okazuje się, że nastolatek wyczerpał możliwości, jakie daje akordeon, a na zmianę na bardziej wymagający instrument, jakim jest fortepian, jest już za późno. Do głosu coraz silniej zaczyna wówczas dochodzić jego druga pasja – rysowanie, choć już w Izraelu Daniel Libeskind wiernie kopiował szkice przedstawiające chasydzkie wesela, kreślił polityczne karykatury i malował krajobrazy.

W Nowym Jorku Libeskind uczęszcza do Bronx High School of Science. Tu, na jednym z kursów, uczy się rysunku technicznego. „Ponieważ znajdowaliśmy się w szczytowej fazie zimnej wojny, rysowaliśmy niemal wyłącznie broń i samoloty. Moim pierwszym projektem był bunkier na wypadek wojny atomowej, ciemny, apokaliptyczny projekt“[2] – wspomina po latach Libeskind w jednym z wywiadów. Z czasem pasja staje się pomysłem na życie, choć matka przyszłego architekta nie wyraża zgody na to, by syn został artystą. Namawia go na studiowanie architektury, przekonując, że projektując budynki może dać upust swojej artystycznej duszy. W jej sugestii pobrzmiewa też troska o godne zarobki syna – sama, słabo znając język angielski, zmuszona jest pracować za niewielką pensję przy farbowaniu futer.

W 1970 roku Daniel Libeskind uzyskuje dyplom architekta uczelni Cooper Union w Nowym Jorku. Dwa lata później kończy na Uniwersytecie Essex w Wielkiej Brytanii kolejne studia – z historii i historii architektury. W następnych latach Libeskind pracuje jako architekt-teoretyk, wykłada na uczelniach, a w latach 1978-1985 sprawuje stanowisko dziekana wydziału architektury Cranbrook Academy of Art w Bloomfield w stanie Michigan. W latach 1986-1989 Libeskind zakłada „Architecture Intermundium“, prywatny instytut architektury i planowania w Mediolanie, którym kieruje. Jest również profesorem gościnnym na uczelniach m.in. w Chicago, Londynie, Kopenhadze i Yale.