Spuścizna Aurelego Topolnickiego z obozu dla dipisów Wildflecken (Durzyn) z lat 1945–1951

Aż do tego momentu rodzinie Topolnickich nie powiodły się próby emigracji. Po nieudanych usiłowaniach przeniesienia się do Holandii i Belgii, ich wyraźnym celem stał się wyjazd do Stanów Zjednoczonych. Topolnicki, jak się wydaje, miał świadomość, że jako nauczyciel bez wystarczającej znajomości języka angielskiego nie będzie miał realnych możliwości znalezienia w USA pracy w swym zawodzie, tym bardziej, że przekroczył już czterdziestkę. Ponieważ interesował się naukami przyrodniczymi i techniką[50], zaliczył kurs zawodowy w dziedzinie elektryki[51]. Topolniccy także na inne sposoby starali się wpłynąć na władze migracyjne USA w kierunku uzyskania zgody na ciągle odsuwającą się w czasie emigrację. W marcu 1950 r. Aureli Topolnicki uzyskał od duszpasterza polskiej wspólnoty w Wildflecken-Durzynie, ks. Mariana Świtki, świadectwo moralności, w którym nazwano go „dobrym Polakiem i katolikiem” oraz określono jako osobę „pracowitą, o przykładnym zachowaniu” [52]. Irma posiadała takie świadectwo moralności, w języku angielskim i polskim, już od 2,5 roku[53]. Ponadto IRO wystawiła Topolnickiemu – jako nauczycielowi – drukowany formularz dla miejscowego personelu, z oceną zdolności zawodowych i postawy, gdzie uwzględniono takie czynniki jak zdatność fizyczna, wiedza i zdolności, inicjatywa, dokonania, sprawność etc.[54]

Chociaż nie jest jasne, kiedy Aureli Topolnicki wystąpił z wnioskiem o emigrację do USA dla siebie i reszty rodziny[55], pozytywna odpowiedź, mimo podejmowanych wysiłków, mocno odwlekała się w czasie. W lutym 1950 r. na formularzu personalnym Resettlement Center (centrali migracyjnej) w Schweinfurcie jako „sponsora”[56] i cel podróży podał niejaką Karolinę Talagę, jak się zdaje – przedstawicielką Amerykańskiego Komitetu Osadniczego dla Polskich Dipisów (ACRPDP)[57]. Dnia 24 marca 1950 r. otrzymał wiadomość od wspomnianego komitetu[58], że poręczenie zostało zatwierdzone i informacja o tym skierowana do reprezentantów komitetu w Niemczech[59]. 19 maja 1950 r. Topolnicki poinformowany został przez Displaced Persons Commission we Frankfurcie nad Menem, że spełnił wszystkie formalności, a tym samym w kolejnych miesiącach będzie mógł, wraz z rodziną, przybyć do USA. Polecono mu jednocześnie poinformowanie o tym „sponsora”, aby ten podjął konieczne kroki. Co ciekawe, w dokumencie tym jako poręczyciel występuje niejaki William E. McGuirk z East Islip w stanie Nowy Jork[60]. Kilka tygodni później Ludwika i Elwira Saling, krewne Irmy, żony Topolnickiego, które już wcześniej wywędrowały do USA, zwróciły się do Kongresu Polonii Amerykańskiej z prośbą o interwencję w sprawie wciąż odsuwającej się w czasie emigracji Aurelego, Irmy i Ottona Topolnickich. Pod koniec sierpnia 1950 r. organizacja ta przesłała Aurelemu Topolnickiemu formularze z prośbą o ich wypełnienie i odesłanie, aby możliwe było interweniowanie[61].