Spuścizna Aurelego Topolnickiego z obozu dla dipisów Wildflecken (Durzyn) z lat 1945–1951

W połowie listopada 1950 r. Topolnicki otrzymał z konsulatu generalnego USA w Monachium wskazówki dotyczące rejestracji na wyjazd[62], po tym, jak trzy tygodnie wcześniej odesłany został z powrotem z Schweinfurtu do Wildflecken z powodu brakujących dokumentów doręczeniowych[63]. Na początku lutego 1951 r. rodzina znalazła się wreszcie w centrum migracyjnym w Schweinfurcie, gdzie Aurelego i Irmą zaszczepiono przeciwko ospie[64]. Następnie wzięli udział w programie instruktażowym[65]. Przebywali w Schweinfurcie bardzo krótko, o czym świadczy fakt, że Aureli Topolnicki wziął udział tylko w pięciu godzinach kursu języka angielskiego i obejrzał jeden film przygotowawczy[66]. 13 marca 1951 r. zaczęło się dla Topolnickich nowe życie – tego dnia, na pokładzie wypływającego z Bremerhaven transportowca „Gen. Muir”, przybyli do portu w Nowym Jorku[67].

Aureli Topolnicki nie uchylał się od pracy. W latach pięćdziesiątych imał się różnych zajęć[68], ukończył zawodowy kurs rysunku technicznego w Laski Institute of Technology w Chicago[69]. Jego syn Otto w 1958 r., w wieku dwudziestu lat, otrzymał amerykańskie obywatelstwo, a dwa lata później odbył służbę wojskową w bazie lotnictwa w Nowym Jorku[70]. W roku uzyskania obywatelstwa był już żonaty, a w grudniu tego roku przyszło na świat jego pierwsze dziecko – syn Adam Aurelius. Potem urodziły się córki Evelyn w 1961 r. i Teresa w 1962 r.[71] Aureli i Irma Topolniccy ciężko pracowali, osiągając względny dobrobyt. Dwukrotnie odwiedzili Polskę, ale nigdy nie ujrzeli utraconych ojczystych Kresów Wschodnich. Ostatnie lata życia małżeństwo spędziło w San Diego w Kaliforni, gdzie prowadzili niewielki dom starców. Aureli Topolnicki zmarł w 1988 r., a Irma dwa lata później. Oboje pochowani zostali w mauzoleum w San Diego, gdzie spoczął też ich syn Otto, zmarły 7 maja 2014 r.[72]