Andrzej Vincenz

W Radio France International jest redaktorem audycji radiowej „Język francuski dla Polski“. Traktuje to zajęcie jako pracę społeczną, jednakże jeden z kolegów skutecznie procesuje się po paru latach o wynagrodzenie. Zaległe honoraria staną się dla Andrzeja Vincenza kapitałem startowym, umożliwiającym kupno – z myślą o rodzicach – domu letniego w alpejskiej wiosce La Combe de Lancey w okolicy Grenoble. Miejsce, gdzie będą ich odwiedzać Czesław Miłosz, Józef Czapski i Jeanne Hersch.

Praca doktorska Andrzeja Vincenza dotyczy dialektu staroprowansalskiego. Materiału dostarczają mu badania językowe, prowadzone w La Combe de Lancey i okolicy. Natomiast w rozprawie habilitacyjnej zajmie się imionami huculskimi (Traite d'anthroponymie houtzoule. Forum Slavicum 18, München 1970). Pod koniec lat 50-tych Andrzej Vincenz nawiązuje kontakt z prof. Dimitrem Tschizewskim (1894-1977) z Uniwersytetu w Heidelbergu, twórcą powojennej slawistyki w Niemczech. W 1960 r. Andrzej przenosi się z Paryża do Heidelbergu jako lektor języka polskiego.

Wkrótce dojeżdża do niego druga żona – Szwajcarka Sylvia Solari (1938-1994). Andrzej Vincenz zostaje ojcem. Na świat przychodzi córka Anna (ur. 1961) i syn Stanisław (ur. 1963). W latach 60-tych daje się obserwować w Niemczech wzrost zainteresowania literaturą i kulturą polską. W Heidelbergu działa poeta i tłumacz „Pana Tadeusza“ Hermann Buddensieg (1893-1976), wydając trzy razy w roku obszerny periodyk „Mickiewicz-Blätter“. Andrzej Vincenz pośredniczy w kontakcie Buddensiega ze Stanisławem Vincenzem. Ponadto utrzymuje intensywny kontakt z mieszkającym we Frankfurcie tłumaczem literatury polskiej Karlem Dedeciusem (1921-2016). Pomaga w nawiązywaniu kontaktów z kręgiem paryskiej „Kultury“. Staje się pomostem, przerzuconym z tej części Niemiec do środowiska polskich intelektualistów w Paryżu. Podróżuje między Heidelbergiem a Paryżem, miesiące letnie spędza w okolicy Grenoble.

Po habilitacji na Sorbonie w 1966 r. zostaje w 1967 r. profesorem Uniwersytetu w Heidelbergu, a w 1973 r. przechodzi na Uniwersytet w Getyndze jako językoznawca, profesor slawistyki. Od 1967 r. jest członkiem Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.