Kurella, Ludwik
Kurella, Ludwik (Ludwig von Kurella), polski malarz, członek „szkoły monachijskiej“. Od 1858 roku student Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie (Kunstakademie Dresden), W latach 1861-1867 - Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (Akademie der Bildenden Künste München). Do 1897 roku mieszkał i tworzył w Monachium. *13.08.1834 Warszawa, †12.05.1902 tamże. Syn urzędnika państwowego. Brat rysownika Juliusza Kurelli (†1889). W latach 1849-1856 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, u Rafała Hadziewicza (1803-1883). W 1858 roku pracował w Klasie Malowania z Natury w prywatnej szkole Wojciecha Gersona (1831-1901). Był współzałożycielem warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Przypuszczalnie w 1858 roku rozpoczął studia Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie pod kierunkiem najbardziej znanego nazareńczyka, Juliusa Schnorra von Carolsfelda (1794-1872); podróż do Rzymu. W 1861 roku przybył do Monachium, gdzie dnia 20 listopada 1861 roku wstąpił do Klasy Kompozycji malarza historycznego i kościelnego Johanna von Schraudolpha (1808-1879) w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Königliche Akademie der Bildenden Künste); do 1867 roku studiował u Wilhelma von Kaulbacha (1805-1874) i Arthura von Ramberga (1819-1875); w tym czasie odbył podróże do Rzymu, Paryża, Brukseli i Antwerpii. W latach 1863-1885 był członkiem Monachijskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych (Münchner Kunstverein). Poza tym był jednym z najbardziej zaangażowanych członków polskiej kolonii artystycznej w Monachium; przyjaźnił się Józefem Brandtem, Maksymilianem i Aleksandrem Gierymskimi, Józefem Chełmońskim i Władysławem Czachórskim. Regularnie jeździł do Polski. W 1871 roku został członkiem Komitetu Warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W 1897 (lub 1900) roku ponownie osiadł w Warszawie. – Kurella zadebiutował jako autor obrazów o tematyce religijnej, powstałych pod wpływem twórczości Carolsfelda i Schraudolpha („Eliezer i Rebekka“, 1863, Kościół św. Marcina w Krakowie), i obrazów historycznych. Później powstały obrazy inspirowane poezją Adama Mickiewicza („Rybka“, 1869; w tym samym roku wystawiony z dużym powodzeniem na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium). Wzorem Maksymiliana Gierymskiego malował przez pewien czas obrazy, które przedstawiały pikniki i sceny z przedstawieniami koni, z postaciami w XVIII-wiecznych strojach. W latach 70. XIX w. zajmował się tematyką rodzajową z życia polskich wsi i miasteczek, często malował sceny nad rzeką o mrocznej atmosferze, co było typowe dla polskich przedstawicieli „szkoły monachijskiej“. Sprzedawał je w dużych ilościach, i to nie tylko marszandom w Monachium, ale także do Anglii i USA. W 1879 roku powstały obrazy przedstawiające sceny z życia we Włoszech na cele albumu, który uczestniczący w nim artyści dedykują Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu, z okazji jubileuszu 50-lecia jego twórczości literackiej. W 1880 roku artysta powraca do tematyki religijnej. Razem z Bolesławem Laszczyńskim (1842-1909, członek „szkoły monachijskiej“) stworzył wystrój malarski w kilku kościołach w Poznaniu i w Katedrze Poznańskiej; obraz „Chrystus błogosławiący dzieci“ w Kościele Wszystkich Świętych w Warszawie pochodzi z roku 1888. Jego prace znajdują się w Muzeach Narodowych w Kielcach, Poznaniu w Warszawie oraz w Galerii Narodowej we Lwowie (obecnie Lviv).
