Miariaże między polskimi i niemieckimi rodami dynastycznymi. Piastowie: Mieszko II Lambert – rok 1013

W 1016 roku przychodzi na świat syn Mieszka II i Rychezy – Kazimierz I Odnowiciel (ur. 1016, zm. 1058). Parę lat później, w roku 1025 roku, umiera Bolesław I Chrobry, którego legat Stolicy Apostolskiej tuż przed śmiercią koronuje na króla Polski. W tym samym roku Mieszko II Lambert i Rycheza przejmują po nim władzę i koronują się na króla i królową, wyprzedzając tym samym ewentualne zabiegi mające na celu uzyskanie korony ze strony Bezpryma (ur. ok. 987, zm. 1032) – starszego, wydziedziczonego zresztą przyrodniego brata Mieszka. U progu swego panowania Mieszko II uchodzi – zarówno w Polsce, jak i w Rzeszy – za monarchę absolutnego, choć od początku zupełnie nie dorównuje w tym względzie Konradowi II, następcy zmarłego w 1024 roku Henryka II. Konrad nie uznał ani koronacji Bolesława, ani Mieszka, uważając, że stanowiły naruszenie jego roszczeń do władzy. Z kolei Mieszko stanął po stronie lotaryńskiej opozycji przeciw Konradowi II, wspieranej przez rodzinę Rychezy[5].

Przeciwniczką Konrada II była także księżna Karyntii i Górnej Lotaryngii Matylda Szwabska (ur. 988/989, zm. 1032) – matka kandydata na króla pokonanego w wyborach przez Konrada. Blisko związana z dynastią Ezzonów, czyli rodziną Rychezy, podobnie jak oni sprzymierzyła się z Mieszkiem II. Prawdopodobnie między 1025 a 1027 rokiem Matylda napisała do Mieszka list, w którym zachwala go jako posługującego się greką i łaciną, a zatem znakomicie wykształconego protektora kościoła i nazywa go mianem króla niezwyciężonego (rex invictissimus) i to po wsze czasy. List jest opatrzony miniaturą (patrz zdjęcie tytułowe) przedstawiającą Matyldę, która przy okazji koronacji wręcza Mieszkowi cenny rękopis księgi liturgicznej „Liber de divinis officiis”[6]. Zupełnie odmienną opinię o polskim księciu zawierają przychylne cesarzowi, późniejsze roczniki magdeburskie („Annales Magdeburgenses”, 1176-1188)[7], potępiające go jako „antychrysta, Beliala, krwawego potwora i prześladowcę chrześcijan”[8].

Częste mariaże między przedstawicielami Piastów i niemieckich rodów książęcych generowały ożywioną wymianę kulturalną, która sprzyjała również procesowi chrystianizacji Polski. Badania archeologiczne i architektoniczne wykazały[9], że transfer kulturowy z Włoch do Polski przez obszar Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego miał decydujący wpływ na architekturę romańską w Polsce. Zarówno Rycheza, jak i jej syn Kazimierz, a także jego synowie Władysław I Herman i Bolesław II sprowadzają do Polski nie tylko misjonarzy, ale również rzemieślników do budowy kościołów, głównie z katedralnej strzechy budowlanej w Moguncji. Z Kolonii do Krakowa za sprawą Rychezy trafiają także relikwie św. Gereona, św. Feliksa i św. Adaukta – patronów kościołów, których budowę zleca Rycheza tuż po swoim ślubie w rezydencji królewskiej na Wawelu w Krakowie. Koncepcja budowy kościoła św. Gereona nawiązywała do kościołów św. Gereona w Kolonii i św. Michała w Hildesheim. Również Katedra Wawelska, której budowę rozpoczęto za panowania Władysława I Hermana, a kontynuowano za czasów Bolesława III i zakończono w 1118 roku, została zaprojektowana i zrealizowana przez nadreńskich budowniczych[10].