Kasimir Zgorecki (1904-1980) – Z Recklinghausen do panteonu francuskiej fotografii

Zgoreccy w Recklinghausen-Hochlarmark
 

W 1870 roku Recklinghausen zostało połączone z rozbudowującą się siecią kolejową, co znacznie ułatwiło podróżowanie ze wschodnich prowincji[9]. Doprowadziło to do niemal podwojenia liczby mieszkańców miasta w 1885 roku, która sięgnęła 75 000 osób. W 1905 roku było ich już o 300 000 więcej[10]. Przyjmuje się, że pierwsi Polacy określani mianem „Ruhrpolen” (Polacy z Zagłębia Ruhry) przybyli do Recklinghausen dopiero po zastoju gospodarczym w latach 1880-1890, ponieważ drążenie wyrobisk górniczych przed tym okresem nie wymagało zatrudnienia zbyt wielu rąk do pracy, dlatego jeszcze wtedy rekrutowano wyłącznie mężczyzn z pobliskich miejscowości[11].

Z aktu urodzenia Kasimira Zgoreckiego wynika, że urodził się on 1 czerwca 1904 roku w Hochlarmark (patrz zdj. nr 2), jednej z dzielnic Recklinghausen. Ponadto akt zawiera informacje o rodzicach oraz wpis informujący o katolickim wyznaniu dziecka. Dokument znajduje się obecnie w Archiwum Miasta Recklinghausen. W tym czasie obraz dzielnicy, w której Zgoreccy po narodzinach Kasimira mieszkali jeszcze trzy lata, ulegał nieustannym przemianom – wraz z przypływem migrantów była ona rozbudowywana tak, by coraz liczniejszej rzeszy górników wraz z rodzinami móc zapewnić zakwaterowanie w bezpośrednim sąsiedztwie miejsc pracy. W 1901 roku rozpoczęto budowę osiedla domów górniczych pod nazwą „Dreieckssiedlung” (trójkątne osiedle), zakończoną w 1907 roku. Osiedle powstało z uwagi na dużą liczbę górników zatrudnionych w kopalni Clerget II (później przemianowanej na Recklinghausen II)[12], a jego nazwa nawiązuje do geometrycznego układu ulic. Na przełomie wieku oferowano tam tanie kwatery, przy których można było również trzymać zwierzęta gospodarskie[13]. Osiedle Dreieckssiedlung zostało wybudowane prze spółkę Harper AG. Obejmowało ono w sumie 130 budynków i 400 mieszkań oraz uchodziło za wizytówkę nowoczesnego życia imigrantów[14]. Jednak życie Ruhrpolen w tej osadzie oznaczało także, że jej mieszkańcy pozostawali głównie we własnym towarzystwie i żyli odseparowani od miejscowej ludności.