Pochwalski, Kazimierz
Pochwalski, Kazimierz Teofil, polski malarz, członek „szkoły monachijskiej”. W latach 1878-1882 student Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (Akademie der Bildenden Künste München). *25.12.1855 Kraków, †7.09.1940 tamże. Prawnuk malarza Marcina Pochwalskiego (1740?-1800); syn malarza Józefa Kaspra Pochwalskiego. (1816-1875); brat malarza Władysława Jana Pochwalskiego (1860-1924, członek „szkoły monachijskiej”); ojciec malarza Józefa Mikołaja Pochwalskiego (1888-1963, w latach 1912-1913 studiował na ASP w Monachium u malarza rodzajowego i figuratywnego Carla von Marra); stryj malarzy Stanisława (1896-1959), Kaspra (1899-1971) i Piotra Dobiesława Józefa (1909-1990) Pochwalskich; pradziadek malarki Barbary Pochwalskiej (1934-2002); dziadek stryjeczny malarki Doroty Pochwalskiej-Łukasiak (*1952). Był jednym z dwanaściorga dzieci Józefa Kaspra Pochwalskiego (1816-1875) i jego żony Marcjanny z domu Berg (1819-1891); pierwsze lekcje rysunku i malarstwa pobierał u ojca. W latach 1871-1876 kształcił się w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa (w 1873 roku przemianowanej na Szkołę Sztuk Pięknych), między innymi pod kierunkiem Jana Matejki (1838-1893, członek „szkoły monachijskiej”). W 1877 roku, uzyskawszy stypendium na wyjazd zagraniczny, udał się do Monachium. Dnia 4.05.1878 roku wstąpił do Klasy Technik Malarskich (Technische Malklasse) na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Königliche Akademie der Bildenden Künste) w Monachium; studiował pod kierunkiem malarza rodzajowego i pejzażysty Otto Seitza (1846-1912) oraz malarza historycznego Sandóra (Alexandra von) Wagnera (1838-1919); studia ukończył ze srebrnym medalem w roku 1882. W 1879 roku przebywał przez pewien czas w Wiedniu, w 1881 roku w Rzymie. W 1882 roku wyjechał do Paryża; w paryskich galeriach i muzeach wykonywał swoje szkice; w latach 1883-1884 był uczniem Léona Bonnata (1833-1922). W latach 1885-1892 mieszkał w Krakowie. Przyjaźnił się z Henrykiem Sienkiewiczem (1846-1916), z którym w 1886 roku odbył podróż przez Bukareszt i Warnę do Konstantynopola (obecnie Stambuł), następnie do Grecji i Włoch oraz w 1891 roku do Egiptu. W 1887 roku poślubił Zofię Szarską (1868-1940), córkę krakowskiego kupca, z którą miał trójkę dzieci: Józefa Mikołaja, Marię i Jerzego (wszyscy jako dorośli zajmowali się malarstwem). Rok 1890 zapoczątkował kontakt z wiedeńskim dworem cesarskim. W 1891 roku, dwa lata po pierwszym sukcesie odniesionym na wystawie w wiedeńskim Domu Artystów (Künstlerhaus), został powołany do Wiednia. W latach 1894-1919 był profesorem szkoły malarstwa historycznego działającej przy tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Utrzymywał kontakty z austriackim środowiskiem dworskim, w tym z arcyksięciem Karolem Stefanem Habsburgiem i arcyksięciem Ottonem Franciszkiem Austriackim, któremu udzielał lekcji malarstwa. W 1897 roku był współzałożycielem Secesji Wiedeńskiej. W 1900 roku został odznaczony Austriackim Orderem Franciszka Józefa. Około roku 1909 pełnił funkcję radcy dworu. W 1915 roku był współorganizatorem wystawy sztuki polskiej w Wiedniu.
