Buchbinder, Szymon
Buchbinder, Szymon (Simeon Buchbinder), polski malarz, członek „szkoły monachijskiej“. Od 1883 roku zamieszkały w Monachium a od roku 1897 w Berlinie. *6.1.1853 Radzyń Podlaski, †1908? Berlin. Brat malarza Józefa Buchbindera (1839-1909). Pierwsze nauki malarstwa pobierał w Warszawie u Stanisława Heymanna (1843-1915) i Adama Malinowskiego (1829-1892). W latach 1869-1871 studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierownictwem Wojciecha Gersona (1831-1901), Rafała Hadziewicza (1803-1883) oraz Aleksandra Kamińskiego (Alexander Kaminski, 1823-1886). W 1871 roku rozpoczął pracę malarza-dekoratora w operze dworskiej (Hofoper) we Wiedniu. W latach 1873-1878 studiował na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych u Eduarda von Engertha (1818-1897) i Leopolda Carla Müllera (1834-1892), z kolei w latach 1879-1882 studiował w klasie mistrzowskiej Jana Matejki (1838-1893) na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od roku 1883 mieszkał w Monachium. W 1897 roku przeprowadził się do Berlina. – Początkowo Buchbinder tworzył najwyraźniej pod wpływem obrazów Matejki poświęconych polskiej historii („Zygmunt III w pracowni złotniczej“, wystawiony w monachijskim Glaspalast w 1883 roku). Szybko jednak zaczął preferować malarstwo rodzajowe, czerpiąc tematy swoich prac z żydowskiego życia w Polsce oraz z życia sfer dworskich („Jüdischer Verkäufer“ [Kupiec żydowski], 1880; „Altpolnische Städterin“ [Staropolska mieszczanka], 1881; „Ein am Notenpult musizierender Page“ [Muzykujący chłopiec przed pulpitem do nut], 1884). Z kolei pod wpływem malarstwa niderlandzkiego, które studiował w Starej Pinakotece (Alte Pinakothek) - głównie takich artystów, jak Frans van Mieris Starszy, Gabriel Metsu czy Gerard ter Borch, tworzył obrazy przedstawiające mężczyzn w XVII-wiecznych strojach holenderskich, karciarzy w holenderskich wnętrzach itp., ale także portrety i pejzaże. Były to zazwyczaj prace małych rozmiarów wykonywane precyzyjnymi pędzlami z naturalnego włosia. W publikacji pod tytułem „Münchner Maler im 19. Jahrhundert“ z 1981 roku czytamy: „Mit seiner hochentwickelten Technik, der Thematik, der subtilen Behandlung auch kleinster Details und der ‚malerischen Virtuosität‘ in der Wiedergabe des Stofflichen wurde er bereits von der zeitgenössischen Kritik als ‚schier unübertrefflich‘ zu den ‚Fein- und Kleinmeistern der Münchener Schule‘ gehörig beurteilt.“ (Dzięki stosowaniu zaawansowanych technik malarskich, dzięki tematyce prac, dzięki subtelnemu podejściu do najmniejszych szczegółów i detali oraz dzięki ‚malarskiej wirtuozerii‘, z jaką odtwarzał treść swoich pracy, już współcześni krytycy zaliczali go do ‚mistrzów miniatury szkoły monachijskiej‘ i oceniali jako ‚niemal niedoścignionego‘ ich przedstawiciela.). Jego prace znajdują się w Muzeum Sztuki w Łodzi, w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz w Żydowskim Instytucie Historycznym im. Emanuela Ringelbluma, a także w muzeum Mishkan Le'Omanut w Ein Harod w Izraelu.
Wystawy zbiorowe:
1874-1883 Warszawa, Kraków: Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych / 1883 Monachium, Glaspalast.
Literatura:
Münchner Maler im 19. Jahrhundert, Tom I, München 1981, s. 142-144; Saur Allgemeines Künstlerlexikon, Tom XIV, München/Leipzig 1996, s. 662.
Źródła online:
Prace artysty na portalu artyzm.com. Dostęp w Internecie: http://artyzm.com/e_artysta.php?id=1073
Axel Feuß, marzec 2017 r.
