Piotrowski, Antoni
W roku 1900 osiadł w Warszawie. Od tego roku pracował między innymi jako korespondent londyńskiego czasopisma Daily Graphic, dla którego dokumentował wydarzenia wojenne w Rumunii, Serbii, Bułgarii i Grecji. – Piotrowski malował pejzaże, sceny rodzajowe z życia wsi mazowieckiej oraz typy ludowe. Od czasu studiów w Monachium tworzył sceny z powstania styczniowego 1863, inspirując się stylistycznie twórczością Maksymiliana Gierymskiego (1846-1874), oraz wszelkiego rodzaju sceny konne („Ślub wieczorem”, 1882, olej, Muzeum Narodowe w Warszawie), które malował pod wpływem malarstwa polskich malarzy w Monachium: Józefa Brandta (1841-1915) i Alfreda Wierusza-Kowalskiego (1849-1915; wszyscy członkowie „szkoły monachijskiej”). Jego prace utrzymane w realistycznym stylu „szkoły monachijskiej” charakteryzują się różnorodnością narracji oraz detalicznym odwzorowaniem strojów i sprzętu. W 1901 roku stworzył obszerny cykl ilustracji ze scenami historycznymi, rodzajowymi i konnymi do „Ogniem i mieczem” (1884) Sienkiewicza, powieści, której akcja toczy się w czasach powstania Chmielnickiego 1648-1657 (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). Jego prace poświęcone wojnie serbsko-bułgarskiej, w tym obrazy batalistyczne, rodzajowe i portrety, pełnią ważną rolę w historii narodowej Bułgarii, wpływając na kulturę pamięci tego kraju („Rzeź w Batak w 1876”, 1892, olej, Galeria Narodowa, Sofia). W latach 90. XIX w. zwrócił się ku tematyce symbolistycznej („Nimfy i satyry”, 1890). W 1898 roku artysta wykonał plafon w pałacu żydowskiego przemysłowca Jakuba Hertza (1846-1929) w Łodzi. W latach 1894-1896 wraz ze Stanisławem Janowskim (1866-1942), Teodorem Axentowiczem (1859-1938, obaj członkowie „szkoły monachijskiej”) i innymi pracował w Monachium pod kierunkiem Louisa Bollera (1862-1896) nad powstaniem „Panoramy Tatr” (fragmenty w zasobach Muzeum Narodowego w Krakowie), najpierw pokazanej w Monachium a później w Warszawie. W 1896 roku przebywał w Berlinie, gdzie pod kierunkiem Juliana Fałata (1853-1929) i Wojciecha Kossaka (1856-1942, obaj członkowie „szkoły monachijskiej”) uczestniczył w malowaniu panoramy „Przejście Napoleona przez Berezynę w 1812 roku”. Jako grafik tworzył pejzaże i sceny rodzajowe w technikach akwaforty i akwatinty. Jego prace znajdują się w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu i Poznaniu, w Muzeum Sztuki w Łodzi, w Muzeach Okręgowych w Rzeszowie i Suwałkach, w Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej w Mławie, Muzeum Mazowieckim w Płocku, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego w Warszawie, Muzeum Podlaskim w Białymstoku, a także w Polskim Towarzystwie Historyczno-Literackim (Société historique et littéraire polonaise) w Paryżu oraz w Galerii Narodowej i Muzeum Wojskowości w Sofii.
