Piotrowski, Antoni
Piotrowski, Antoni, polski malarz, rysownik, grafik, ilustrator i publicysta, członek „szkoły monachijskiej”. W latach 1875-1877 student Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (Akademie der Bildenden Künste München). *7.09.1853 Nietulisko Duże koło Kunowa, †12.12.1924 Warszawa. Najmłodsze z trzynaściorga dzieci właściciela (według księgi immatrykulacyjnej ASP w Monachium) lub dzierżawcy majątku ziemskiego i wójta gminy Kunów (według Internetowego polskiego słownika biograficznego), Wincentego Piotrowskiego, i jego żony Marianny z domu Zabierzewskiej. Po śmierci ojca w 1854 roku zamieszkał z matką i rodzeństwem w okolicach Radomia. W 1865 roku przeniósł się z matką i siostrą do Warszawy. Od 1867 roku pobierał lekcje w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona (1831-1901), od 1869 roku kształcił się pod kierunkiem Rafała Hadziewicza (1803-1883) i Aleksandra Kamińskiego (1823-1886) w prowadzonej przez Gersona warszawskiej Klasie Rysunkowej; przyjaźnił się z Józefem Chełmońskim (1849-1914, członek „szkoły monachijskiej”). Jednocześnie uczył się pod kierunkiem rysownika, ilustratora i malarza Michała Elwiro Andriollego (1836-1893) techniki drzeworytu w drzeworytni Tygodnika Ilustrowanego, a od 1875 roku był stałym rysownikiem tego czasopisma. Od jesieni 1873 roku dzielił mieszkanie i pracownię w Hotelu Europejskim z Chełmońskim i Stanisławem Witkiewiczem (1851-1915, członek „szkoły monachijskiej”); wraz z nimi podejmował wycieczki malarskie na wieś. W październiku 1875 roku wraz Janem Owidzkim (1852-1913) i Leonem Wyczółkowskim (1852-1936; obaj członkowie „szkoły monachijskiej”) wyjechał na studia do Monachium. Dnia 28.10.1875 roku wstąpił do Klasy Malowania z Natury (Naturklasse) na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Königliche Akademie der Bildenden Künste) w Monachium; do 1877 roku studiował pod kierunkiem malarza historycznego i figuratywnego Alexandra Strähubera (1814-1882) oraz malarza rodzajowego i figuratywnego Hermanna Lindenschmita (1857-1939). W Monachium dzielił pracownię z Owidzkim i Wyczółkowskim; cała trójka była związana z monachijską polską kolonią artystyczną. Powróciwszy do Polski, pod koniec 1877 roku rozpoczął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki (1838-1893, członek „szkoły monachijskiej”), którego typ malarstwa historycznego mu jednak nie odpowiadał. W 1878 roku udał się do Paryża, gdzie pozostał blisko cztery lata; tu nawiązał kontakt z rzeźbiarzem Cyprianem Godebskim (1835-1909) i z Henrykiem Sienkiewiczem (1846-1916). W 1884 roku otworzył własną pracownię w wilii architekta Tadeusza Stryjeńskiego (1849-1943) w Krakowie. W latach 1884-1886 wykładał na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego (1828-1891); w 1884 roku był nauczycielem Olgi Boznańskiej (1865-1940, członkini „szkoły monachijskiej”). W latach 1885-1886 był w Bułgarii, gdzie był malarzem wojennym i rysownikiem-korespondentem brytyjskich i francuskich czasopism dokumentującym wojnę serbsko-bułgarską; na zamówienie księcia Aleksandra I Battenberga stworzył dla Galerii Narodowej w Sofii cykl obrazów poświęconych tej wojnie. Do Bułgarii jeździł jeszcze kilkakrotnie. W 1890 roku udał się na Kretę; w latach 1897-1903 odbywał podróże na Bliski Wschód. W 1897 roku był współzałożycielem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”.
