Łopieński, Ignacy

Łopieński, Ignacy, polski grafik i medalier, członek „szkoły monachijskiej”. W latach 1888–1891 studiował na monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (Akademie der Bildenden Künste München). *01.02.1865 Warszawa, †20.11.1944 tamże. Jego ojciec był cyzelerem. W latach 1879–1883 kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona (1831–1901) i Aleksandra Kamińskiego (1823–1886). W latach 1888–1891 był na stypendium w Monachium, którego fundatorem było Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Dnia 11.10.1888 roku wstąpił do Klasy Miedziorytniczej (Kupferstecherschule) Johanna Leonharda Raaba (1825–1899) na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych (Königliche Akademie der Bildenden Künste) w Monachium; jednocześnie rozpoczął studia malarstwa pod kierunkiem malarza historycznego Sandóra (Alexandra von) Wagnera (1838–1919). W Monachium pozostawał w ścisłym kontakcie z Olgą Boznańską (1865–1940, członkini „szkoły monachijskiej”), zasięgając jej rad w kwestiach malarskich i korzystając z jej pracowni. Po pobycie w Monachium studiował prawdopodobnie w paryskiej École nationale supérieure des Arts Décoratifs. Następnie wrócił do Polski, gdzie jako wolny artysta wykonywał prace medalierskie na prywatne zlecenia oraz grafikę autorską i reprodukcyjną. Od 1896 roku pracował między innymi na zlecenie Towarzystwa Rolniczego w Krakowie. W 1912 roku wraz z Franciszkiem Siedleckim (1867-1934) i Zofią Stankiewiczówną (1862-1955) założył Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Graficznych w Krakowie, gdzie wygłaszał odczyty, uczył rysunku i technik graficznych oraz pisał artykuły. W 1914 roku towarzystwo to zorganizowało w Galerii Zachęty w Warszawie wystawę grafiki ostatnich 50 lat. – Łopieński wykonywał grafiki głównie w technice akwaforty i cynkografii. Własne kompozycje tworzył w stylu realizmu „szkoły monachijskiej” („Modląca się Bawarka”, patrz zdjęcie tytułowe; „Portret Stanisławy z Prozorów hrabiny Olizar na łożu śmierci”, 1894). Wykonywał także reprodukcje obrazów innych polskich artystów („Portret Jana Matejki według autoportretu z 1892 r.”, 1893; „Shylock i Jessyka” według Maurycego Gottlieba, 1913 – wszystkie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). W dziedzinie medalierstwa wprowadził kilka ważnych nowinek technicznych; tworzył projekty medali z wizerunkami wybitnych polskich osobistości i z okazji ich jubileuszy (rzeźbiarza Cypriana Godebskiego, twórcy pomnika Adama Mickiewicza, 1898; chirurga Juliana Kosińskiego, 1899; „Jan Tadeusz książę Lubomirski – 50 lecie Pracy”, 1901 – wszystkie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). Jego prace znajdują się między innymi w Muzeach Narodowych w Warszawie i Krakowie oraz w Bibliotece Narodowej w Warszawie.