Katarzyna Wielga-Skolimowska – szefowa Federalnej Fundacji Kultury

Po powrocie z Izraela Wielga-Skolimowska pracowała w Narodowym Instytucie Audiowizualnym (obecnie Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny), gdzie w 2011 r. realizowała program kulturalny polskiej prezydencji w UE pod nazwą „Art for Social Change – sztuka dla zmiany społecznej”. Zachęcał on twórców i odbiorców sztuki do „przyjęcia kreatywnej postawy, podnoszącej świadomość artystyczną i społeczną oraz podejmującą krytyczną refleksję nad kulturą i cywilizacją”,[3] czytamy w podsumowaniu Programu Kulturalnego Polskiej Prezydencji 2011 na portalu culture.pl.

W 2013 roku Wielga-Skolimowska wygrała konkurs na stanowisko dyrektorki Instytutu Polskiego, którym kierowała przez kolejne trzy lata. Podobnie jak podczas Roku Polskiego w Izraelu nie ograniczyła promocji polskiej kultury do dużych, jednorazowych wydarzeń kulturalnych, ale starała się nawiązać kontakty z lokalnymi artystami i promować także mniejsze inicjatywy. W 2016 roku, gdy decyzją Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie, dyrektorka berlińskiej placówki została niespodziewanie odwołana ze stanowiska ze skutkiem natychmiastowym, w środowisku ludzi kultury zawrzało. Media spekulowały, że powodem odwołania miała być odmowa starań na rzecz pokazu filmu „Smoleńsk” w Berlinie. Inni uważali, że szefowa Instytutu Polskiego zbyt dużą uwagę poświęcała tematyce żydowskiej. Sama Wielga-Skolimowska odmówiła komentowania tej decyzji, pozostając wówczas jeszcze formalnie pracownikiem MSZ.

Zwolnienie Wielgi-Skolimowskiej wywołało konsternację także wśród niemieckich instytucji kulturalnych, z którymi Instytut Polski w Berlinie współpracował. Kilkunastu przedstawicieli świata kultury wystosowało w grudniu 2016 roku list do ówczesnego ambasadora RP w Niemczech Andrzeja Przyłębskiego oraz ministra spraw zagranicznych Witolda Waszczykowskiego, wyrażając „swoją konsternację i irytację” odwołaniem dyrektorki. „Pani Katarzyna Wielga-Skolimowska umiała jak nikt inny przybliżyć nam nowoczesną Polskę poprzez wspólne projekty z zakresu historii i kultury. Jej zaangażowaniu i znakomitej pracy zawdzięczamy obecność kultury polskiej w świadomości berlińczyków. Jesteśmy przekonani, że nie znajdą Państwo lepszego rzecznika polskich interesów”,[4] napisali w liście.