Alli Neumann

Najdłuższy etap w dotychczasowej karierze opisany przez Alli Neumann to dziesięciolecie, w którym daleko było jej do finansowych sukcesów. I choć uwielbiała tworzyć muzykę i występować z różnymi zespołami bluesowymi i rockowymi, to jednak gdy na koncertach jest niska frekwencja, honoraria są niewysokie a reakcje publiczności raczej stonowane, to nawet tak pozytywna osoba jak Alli Neumann zaczyna miewać wątpliwości co do własnych życiowych wyborów. Czy zatem rację mieli ci, którzy uważali, że jej marzenie o piosenkarstwie to naiwna mrzonka? Może sam talent i samo poświęcenie nie wystarczają, by zdobyć sławę?

Od najmłodszych lat Neumann miała bliski kontakt z muzyką. Będąc dzieckiem, wraz z ojcem znalazła na targu ze starociami płytę Connie Francis. Wtedy odkryła dla siebie jej piosenki, takie jak „Schöner fremder Mann”. Jako pewna siebie mała dziewczynka, do tego lubiąca występy publiczne, występowała przed mieszkańcami domów spokojnej starości, śpiewając piosenki z repertuaru Connie Francis czy France Gall. A kiedy jej zainteresowanie przebojami popowymi się ulotniło, zaczęła uczyć się gry na gitarze i próbować swoich sił w bluesie – gatunku muzyki niezmiernie popularnym w Polsce, z którym zetknęła się właśnie tam dzięki dziadkowi ze strony mamy. Dziadek był wielkim miłośnikiem bluesa, grał na mandolinie i na skrzypcach, natomiast jej mama grała na puzonie. Mała Alli razem z dorosłymi grała i śpiewała piosenki Czesława Niemena czy też „Starego Dobrego Małżeństwa”. Później odkryła piosenki Maryli Rodowicz z tekstami Agnieszki Osieckiej, które jej zdaniem były „ponadczasowe” i zarazem „poetyckie”, dlatego stały się jej inspiracją. Kolejne wzory do naśladowania, które wymienia artystka, to przede wszystkim silne polski kobiety: Renata Przemyk i Agnieszka Chylińska, ale także Ralph Kaminski oraz Brodka. Do innych wczesnych wpływów muzycznych Alli Neumann zalicza wykonawców takich jak Gwen Stefani, Prince, „Oasis” i Alanis Morissette, wspominając miejskie festyny, na których wykonywała ich covery. Dziś Neumann swój styl muzyczny określa mianem „alternatywnej muzyki pop z dźwiękami przestrojonej gitary oraz szczyptą funku i bluesa”. Po czym dodaje: „Ale szczerze mówiąc nie wiem, co to takiego. Kocham wiele gatunków i na razie nie chcę o niczym przesądzać”.

Alli Neumann pierwsze teksty piosenek zaczęła pisać będąc nastolatką. W wywiadzie na YouTubie ironicznie podsumowała swoją młodość w Północnej Fryzji [w Szlezwiku-Holsztynie – przyp. tłum.], twierdząc: „Można tam było całymi dniami albo pić alkohol, albo zajmować się muzyką”. Alli obraca się w środowisku muzycznym w miejscowości Fresenhagen, skupionym przy tamtejszym domu kultury pod nazwą „Ton-Steine-Scherben-Haus”[1], gdzie poznaje byłego basistę Rio Reisera Jochena Hansena, który zachęca ją do komponowania własnych piosenek. W wieku czternastu lat Alli podpisuje swoją pierwszą umowę płytową i, nie namyślając się wiele, rzuca szkołę. Z perspektywy czasu ocenia to posunięcie jako „mega katastrofę” i dodaje: „Nie byłam na to w ogóle gotowa. Sądzę, że tworzyłam bardzo, bardzo złą muzykę”.

Alli Neumann układa sobie życie na nowo, ostatecznie kończy szkołę i rozpoczyna kolejny etap w swoim życiu: w 2018 roku gra jedną z dwóch głównych ról w filmie telewizyjnym Kima Franka „Wach” („Bez snu”). W tym samym roku ukazuje się jej pierwszy minialbum „Hohes Fieber” („Wysoka gorączka”), którym zadebiutowała jako artystka solowa. W 2019 roku wychodzi jej druga EPka „Monster” („Potwór”) oraz powstały we współpracy z solistą Trettmannem i jego zespołem producenckim „Kitschkrieg“ singiel „Zeit steht” („Czas stoi”), który stał się hitem, trafił do pierwszej dziesiątki niemieckich list przebojów i do dziś został odsłuchany w Internecie ponad 40 milionów razy. W 2020 roku Neumann zagrała drugą główną rolę w komedii gangsterskiej „Wir können nicht anders” („Nie potrafimy inaczej”) w reżyserii Detleva Bucka.

Kolejny rok jest dla Alli Neumann rokiem szczególnym: w 2021 roku artystka zakłada własną wytwórnię płytową pod nazwą „JAGA Recordings” i wraz z podlegającą firmie Sony Music wytwórnią „Four Music” wydaje swój pierwszy pełny album pod tytułem „Madonna Whore Komplex”, nawiązujący do koncepcji Freuda, według której mężczyźni postrzegają kobiety albo jako dziwki, albo jako święte. Takiemu uproszczonemu, seksistowskiemu podziałowi Neumann przeciwstawia wyzwalający pogląd, że ludzie mogą uwolnić się od stereotypowych ról i być kimkolwiek chcą. Piosenki zawarte na debiutanckim, cieszącym się powodzeniem albumie Alli Neumann śpiewa po niemiecku, podobnie jak na wcześniejszych EPkach.

W młodości Alli Neumann wykonywała swoje piosenki po angielsku i zastanawiała się, dlaczego zaprzyjaźnione z nią osoby mówiły do niej: „Zaśpiewaj coś po niemiecku, zobaczysz, to zabrzmi jeszcze fajniej”. Nie rozumiała tego, aż do czasu, kiedy spontanicznie przetłumaczyła jeden ze swoich tekstów na niemiecki, by wszystkim pokazać, jak idiotycznie to brzmi. Jednak wcale tak nie było. Sama była zdumiona tym, jak bardzo tekst [tłumaczenia] działa i trafia bezpośrednio w sedno.

Alli Neumann ma dwa języki ojczyste – niemiecki i polski. Początkowo polska matka Alli przeniosła się dla niemieckiego ojca dziewczynki do jego ojczyzny. Jednak czuła się tam samotnie i tęskniła za krajem, w którym miała przyjaciół i rodzinę. Tak więc wkrótce po narodzinach w Solingen malutka Alina-Bianca wyjechała z rodzicami w okolice Rzeszowa, stolicy województwa podkarpackiego, na samym południowym wschodzie Polski. Czas spędzony w kraju pochodzenia matki Alli wspomina z sentymentem mówiąc: „Uwielbiałam moje dzieciństwo w Polsce. Mieszkaliśmy na wsi, z różnymi zwierzętami. Poza tym było tam mnóstwo dzieci i właściwie mieszkałam w całej wsi – czasem spałam u cioci, czasem u dzieciaków z sąsiedztwa”. To beztroskie dzieciństwo, pełne niewymuszonej bliskości z rodzicami, siostrami i krewnymi czy koleżankami i kolegami Alli Neuman przechowuje jak skarb w swoich wspomnieniach. Do dziś każda wizyta w Polsce sprawia, że te wspaniałe lata odżywają w niej na nowo. Alli uwielbia polską muzykę, polski język i te „cudowne miasta, które są tak pełne sztuki i historii”. Jest też pod wrażeniem ruchu „Solidarności”, który przez dziesięciolecia jednoczył dużą część polskiego społeczeństwa uczestniczącego w pokojowych protestach. Dziś Alli Neumann podziwia wytrwałość, z jaką kobiety w Polsce bronią swoich praw podczas protestów w ramach Strajku Kobiet.

Co najmniej raz, dwa razy w roku Alli Neumann odwiedza Polskę, gdzie mieszka większość jej rodziny. Poza tym piosenkarka ma przyjaciół w Warszawie i Krakowie. I to właśnie Kraków ją magicznie przyciąga: „Do pisania to najbardziej inspirujące z wszystkich miast” – mówi i dodaje – „Uwielbiam wysiadywać w kafejkach na Kazimierzu, czytając lub pisząc”.

Niemniej jednak artystka czuje się dobrze także w Niemczech. Szczególnie północ kraju przypadła jej do gustu. Hamburg jej zdaniem to idealne połączenie „tęczowej różnorodności z nordyckim spokojem”, a hanzeatycką mentalność określa jako „tradycyjną, ale otwartą na świat”. Współpraca i przyjaźnie z ludźmi różnych środowisk i kultur są dla Neumann wielkim darem. Jednocześnie życzy sobie, by kultura polska stała się wśród Niemców jeszcze bardziej widoczna, stwierdzając: „Nowych polskich przyjaciół i przyjaciółki spotkałam w Niemczech dopiero podczas Strajku Kobiet. Bardzo bym chciała, byśmy jako Polonia spotykali się częściej w przyjemniejszych okolicznościach”. Zdaniem Neumann, ludzie z Polski pielęgnują swoją kulturę tylko w życiu prywatnym. W przestrzeni publicznej prezentują się jako zasymilowani Niemcy. Jej marzeniem jest polski festiwal w Hamburgu: „Brodka, Quebonafide, Ofelia –oni wszyscy mają na nim grać. Do tego zapiekanka i kwas podawane na każdym rogu!”

 

Anselm Neft, styczeń 2022 r.

 

Oficjalna strona artystki: https://www.allineumann.com/