Krystyna M. B. Leonowicz-Babiak (1941–2020) i Zenon Babiak (1938–2021) – „Mnie nigdy żaden Polak nie był obojętny…”

Krystyna Maria Barbara Leonowicz-Babiak urodziła się 2 lutego 1941 roku w Kolonii Nowosiółki obok Tomaszowa Lubelskiego. Jej wczesne dzieciństwo nierozerwalnie związane było z partyzancką działalnością jej ojca – Jana Leonowicza ps. Burta. Szczególnie zapadły w jej pamięć częste rewizje, ucieczki z domu (nawet w środku w nocy) oraz ogólny brak ustatkowania. Jej ojciec zginął 9 lutego 1951 roku w zasadzce we wsi Nowiny.

W 1958 roku rozpoczęła studia na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, które pomyślnie ukończyła w 1963 roku. W latach 1963–1965 była asystentką naukowo-techniczną Zakładu Diagnostyki Laboratoryjnej Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, w latach 1965–1967 pełniła funkcję asystentki naukowo-dydaktycznej Zakładu Biologii Akademii Medycznej we Wrocławiu, a w latach 1967–1971 była doktorantką w Katedrze Fizjologii Roślin Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1971 roku otrzymała tytuł doktora nauk przyrodniczych. Pracowała jako nauczycielka akademicka (w latach 1973–1975 jako adiunkt w Zakładzie Biologii i Ochrony Środowiska Politechniki Wrocławskiej, a w latach 1975–1989 jako adiunkt w Zakładzie Metodyki Nauczania Biologii Uniwersytetu Wrocławskiego). Była autorką i współautorką blisko 100 publikacji naukowych w tym jednej książki (Wybrane zagadnienia z ekologii. Hodowle i ćwiczenia, Warszawa 1985).

Do największych pasji Krystyny Leonowicz-Babiak należało dziennikarstwo, malarstwo, oraz poezja. Pisała artykuły dla licznych gazet takich jak: „Głos Polski – Stimme Polens”, „Nasza Rota”, „Nasze Słowo” czy „Teczka”. Była autorką tomików wierszy:

Moje ogrody, Wrocław 2001.
W pejzażach słów, Wrocław 2002.
Chwile zebrane, Wrocław 2013.
Figle futrzaków, Wrocław 2014.

Z jej twórczością można zapoznać się także w antologii A duch wieje kędy chce... Almanach poezji religijnej, Lublin 2016.

Była autorką słów hymnu Polskiej Macierzy Szkolnej w Niemczech, Gimnazjum i XXI Liceum im. Św. Stanisława Kostki w Lublinie oraz Zespołu Folklorystycznego ,,Wisełka ” w Dortmundzie. Należała do Towarzystwa Absolwentów Uniwersytetu Wrocławskiego, Polskiego Stowarzyszenia Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie, Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie oraz wielu innych organizacji społeczno-kulturalnych i naukowych. W latach 1994–1995 prowadziła „Teatr Rodzin” w Dortmundzie, którego była reżyserką. 

Wystawy z jej obrazami zorganizowano m.in. w Barcelonie, Dortmundzie, Lesznie, Recklinghausen, Wrocławiu.

Zmarła 20 grudnia 2020 roku. Spoczęła na Cmentarzu Parafialnym św. Rodziny we Wrocławiu (sektor 12, rząd 70).

***

Zenon Babiak urodził się 16 grudnia 1938 roku w Jarczowcach (powiat tarnopolski, woj. lwowskie). W 1945 roku został przesiedlony na Dolny Śląsk i rozpoczął edukację szkolną. Pobierał naukę w szkole podstawowej w Byczynie i w liceum ogólnokształcącym w Cieplicach Śląskich. W 1956 roku podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1961 roku. W tym samym roku podjął pracę w Fabryce Urządzeń Mechanicznych we Wrocławiu. Podczas studiów rozwijał swoje naukowe zainteresowania, co wpłynęło na jego dalszą karierę. W 1962 roku został asystentem stażystą, w latach 1963–1965 był już asystentem, a w latach 1966-1972 roku otrzymał stanowisko starszego asystenta. Związany był z Katedrą Technologii Metali, którą kierował Władysław Kaczmar. W 1972 roku obronił doktorat na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. Przez wiele lat pracował naukowo – w latach 1973–1985 jako adiunkt na Politechnice Wrocławskiej, w latach 1985–1990 jako pracownik naukowy Uniwersytetu w Dortmundzie, a w latach 1991–1995 Uniwersytetu w Bochum. Pracował także w Braunschweigu (1996–1997), Clausthal-Zellerfeld (1998–2002) oraz w Hanowerze (począwszy od 2003 roku). Był autorem i współautorem licznych artykułów i książek (Technologia spawania. Praca zbiorowa, red. W. Kaczmar, Wrocław 1974; Technologia maszyn. Spawalnictwo, red. W. Kaczmar, Wrocław 1979).

Zenon Babiak był członkiem Dolnośląskiej Sekcji Spawalniczej Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, a także zrzeszony był w Stowarzyszeniu Krzewienia Kultury i Języka Polskiego w Dortmundzie oraz w Stowarzyszeniu Polskich Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie (APAJTE) z siedzibą w Paryżu. Aktywnie włączył się w działania społeczne, pomagał żonie w jej projektach, samemu rozwijając swoją największą pasję – fotografię. Był przewodniczącym Rady Parafialnej przy Polskiej Misji Katolickiej w Dortmundzie oraz współzałożycielem (wraz z żoną) Szkoły Języka Polskiego przy PMK. Za swoją działalność naukową otrzymał liczne nagrody Rektora Politechniki Wrocławskiej oraz Złotą Odznakę Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Zmarł dwa tygodnie po śmierci żony – 10 stycznia 2021 roku. Pochowany został u jej boku na Cmentarzu Parafialnym św. Rodziny we Wrocławiu.