Polska Wyższa Szkoła Techniczna w Esslingen 1945–1949

W styczniu 1947 r. władze PWST ponownie mierzyły się z likwidacją placówki, którą wyznaczono na połowę roku. Było to związane z zakończeniem działalności UNRRA o czym władze szkoły poinformował dyrektor agendy „Pinczon du Sel” (sic!). Zgodnie z decyzją uczelnia miała zakończyć semestr do 15 maja 1947 r. W międzyczasie po likwidacji Polskiej Sekcji Wojskowej PSZ w lutym 1947 r. uczelnia straciła źródło finansowania. Dzięki zabiegom dyrekcji udało się jej pozyskać środki na dalsze funkcjonowanie od Funduszu Kulturalno-Oświatowego Kompanii Wartowniczych przy Armii Amerykańskiej. W 1947 r. na terenie uczelni odbyły się obchody Święta 3-go Maja a następnie otworzono wystawę Wydziałów Mechanicznego i Budownictwa, która dokumentowała pełny dorobek studentów oraz nauczycieli.

Niestety mimo licznych interwencji u Karola Rozmarka, prof. W. Folkierskiego Karola Burke z Kongresu Amerykańskiego, gen. Luciusa Clay, prezydenta Stanów Zjednoczonych, płk. Gardnera ze Stuttgartu oraz protestów grona nauczycieli i studentów władze UNRRA w dniu 30 czerwca 1947 r. zamknęły ośrodek szkolny w Esslingen a jego mieszkańców przeniosły do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów Ludwigsburga. Studenci i wykładowcy zostali umieszczeni w koszarach Karlskaserne na terenie obozu im. Mikołaja Kopernika. Warunki socjalno-bytowe na terenie obozu były bardzo złe. Cztery rodziny wykładowców mieszkały w jednym pokoju a 22 studentów na jednej sali.

W związku z przenosinami na teren innego obozu i codziennymi dojazdami do Esslingen dyrekcja szkoły zdecydowała ograniczyć program zajęć do 6 godzin dziennie. Wykazała się jednak determinacją i zajęcia mimo niesprzyjających okoliczności nadal kontynuowano. Po kilku miesiącach działalności w dniu 5 listopada 1947 r.International Refugee Organization (IRO) przyznała dyrekcji PWST budynek koszarowy Arsenalkaserne na terenie obozu. W jego murach udało się dyrekcji stworzyć kolejny raz kampus akademicki - College Camp. Spełniał on nie tylko oczekiwania władz szkoły ale posiadał dobre warunki mieszkaniowe, pomieszczenia na czytelnię i świetlicę. Jego kierownikiem był kpt. Stefan Władyka (1918-2015), dowódca Kompanii Wartowniczej w Esslingen. W raz z nowymi warunkami władze szkoły nawiązały kontakt z dr. Szczepanem Zimmerem (1903-1984) kierownikiem największej polskiej centrali szkolnictwa w powojennych Niemczech - Centralnego Komitetu dla Spraw Szkolnych i Oświatowych w Niemczech, ale nie wpłynęło to w znaczący sposób na poprawę sytuacji PWST. W połowie 1948 r. reforma walutowa sprawiła, że sytuacja finansowa szkoły uległa znacznemu pogorszeniu. Pomimo wsparcia ze strony Funduszu Kulturalno-Oświatowego władze zmuszone były zrezygnować z budynku szkolnego w Esslingen przy Kanalstrasse 33 - użytkowały tylko laboratoria - i przenieść siedzibę szkoły do Ośrodka Szkolnego w Ludwigsburgu a następnie do koszar Karlskaserne na terenie obozu im. Ignacego Paderewskiego, w którym warunki do nauki daleko odbiegały od sprzyjających.

W połowie 1948 r. większość słuchaczy zdecydowała się na dalszą emigrację do Australii co spowodowało, iż ostatni szósty semestr rozpoczęło nieco ponad 100 osób. Od tego momentu widmo likwidacji PWST stało coraz bardziej realne. Brak infrastruktury, znaczący spadek słuchaczy oraz kadry nauczycielskiej przyczynił się do powolnej stagnacji działalności. Z końcem czerwca 1949 r. szkoła zakończyła swoją działalność a oficjalnie nastąpiło to w dniu 3 lipca 1949 r.