Matthias Nawrat

Matthias Nawrat tłumaczy, że będąc rodowitym Polakiem, jego rola w obecnym dyskursie migracyjnym jest znikoma. „Polak w Niemczech posiada tylko »małą odznakę migracyjną«, coś w rodzaju »Seepferdchen[2] za bycie imigrantem«” – stwierdza. Jego zdaniem ważniejsze jest to, by Polska i kraje wschodnioeuropejskie zajęły w końcu bardziej znaczące miejsce w niemieckiej debacie o kolonializmie. Poza tym życzyłby sobie, aby Polacy i Niemcy, którzy jakby nie było są bezpośrednimi sąsiadami, więcej o sobie wiedzieli, bowiem tylko to pozwoli im na bardziej heterogeniczne podejście. Widzi w tym środek do zbliżenia się na równych zasadach oraz swoiste antidotum na moralne samouwielbienie obu stron.

Matthias Nawrat odwiedza Polskę pięć do dziesięciu razy do roku – sam lub ze swoją partnerką. Mieszkają tam jeszcze jego babcia, dwaj wujkowe i jedna ciocia. W Warszawie czy też we Wrocławiu, gdzie odbywają się jego wieczory autorskie, zawarł już niejedną przyjaźń. W Polkach i Polakach ceni między innymi poczucie humoru, ale także ich krnąbrny, niekiedy romantyczny, choć w przeważającej mierze bardzo pragmatyczny charakter. Podoba mu się też polski intelekt, postrzegający człowieka bardziej holistycznie ze względu na bliskość z religią. Uważa też, że wielu ludzi w Polsce głębiej rozumie wolność niż obywatele Zachodu, uzasadniając to ich odmiennymi historycznymi doświadczeniami. Ponadto podziwia walkę Polek i Polaków przeciwko obecnej „demokraturze”.

W Niemczech autor podziwia ideologiczno-krytyczne teorie szkoły frankfurckiej, które ukształtowały poglądy sporego kręgu osób, z którymi się przyjaźni. Twierdzi też, że wiele Niemek i wielu Niemców wyróżnia się w Europie unikalnym nastawieniem do obcych. Oczywiście Niemcy miewają problemy z ksenofobią, ale jednocześnie mają spore doświadczenie z przyjmowaniem ludzi z innych krajów, z którego Polska mogłaby zapewne skorzystać.

Anselm Neft, grudzień 2021 r.

Autor w Internecie: https://de.wikipedia.org/wiki/Matthias_Nawrat