Sylt

Antoni Bernacki, na płycie nagrobnej błędnie Bornacki

* 5.5.1886

† 31.3.1946 Westerland, pochowany kwaterze L, grób nr 13

Sześcioosobowa rodzina Antoniego i Weroniki Bernackich została wywieziona na roboty przymusowe w lipcu 1943 r. z Łucka na Wołyniu, dokąd uciekła ze swojej rodzinnej miejscowości Wólka Kotowska pow. Ołyka przed rzezią polskiej ludności dokonanej przez nacjonalistów ukraińskich z OUN-UPA. Bernaccy przebywali najpierw w obozach pracy w Reisdorfie. Weronika Bernacka i starsza córka Pelagia pracowały w kuchni w kasynie wojskowym. Antoni Bernacki ze starszym synem Medardem pracował w Kilonii (m.in. przy rozładunku wagonów), młodszy syn Henryk był zatrudniony u gospodarza, a najmłodsza Amelia pozostawała w obozie. Po wyzwoleniu cała rodzina została umieszczona na wyspie Sylt, gdzie po prawie rocznej chorobie Antoni Bernacki zmarł. Jego żona została przeniesiona do obozu dla Displaced Persons w Lubece, a jesienią 1946 r. skierowano ją dalej, do Flensburga-Mürwika. Bernacka zmarła w szpitalu we Flensburgu rok po śmierci męża. W lipcu 1947 r. osierocone dzieci wróciły do Polski, w której panował już inny ustrój i której granice uległy zmianie.