Selmar Cerini - polsko-żydowski Kiepura z Breslau

Selmar Cerini (właśc. Salomo Izich-ha-Kohen Steifmann) urodził się 15. grudnia 1860 roku w Wólce k. Warszawy na terenie ówczesnego zaboru rosyjskiego. Pochodził z rodziny ortodoksyjnych polskich Żydów. Śpiew był jego marzeniem od dzieciństwa, aby je zrealizować, musiał pokonać wiele przeszkód. Jako 12 latek uciekł z domu do Płońska. Przez dwa lata śpiewał w chórze tamtejszej synagogi. Potem zmagał się z kłopotami zdrowotnymi, przejściową utratą głosu, brakiem pieniędzy. Z uporem poświęcał się jednak temu, co uważał za swe powołanie, aż do momentu, gdy zakochał się. Rodzice wybranki nie uważali, by ubogi kandydat na męża tylko ze śpiewu mógł utrzymać ich córkę i przyszłą rodzinę. Po wielu zabiegach, złożeniu przyrzeczenia podjęcia przez niego szanowanej kariery kupca, wyrazili jednak zgodę na zaręczyny. Niedługo po nich Cerini poszedł w sołdaty do armii rosyjskiej. Miejscem odbycia służby wojskowej był daleki Kazań. Z powodów zdrowotnych został przedterminowo zwolniony. Wkrótce potem odbył się ślub, a Cerini odtąd miał jedynie nucić pod nosem podczas pracy w kantorze kupieckim teścia w Gąbinie koło Płocka.

Jednak los sprawił, że szybko przyszło mu wrócić do muzyki i śpiewu. W 1882 roku podczas pogromu rodzina żony straciła cały majątek. Cerini, szukając nowego źródła utrzymania, przyjął stanowisko kantora synagogi w Zagórowie. Na świat przyszła dwójka dzieci. W Zagórowie nie pozostali jednak na długo. Po krótkim epizodzie w Łodzi, Cerini zdecydował się na emigrację do Niemiec. W 1887 roku przybył do Wrocławia, pozostawiając rodzinę pod opieka teściów. Jego głos spodobał się kantorowi synagogalnemu Moritzowi Deutschowi, który zaproponował mu odbycie studiów w konserwatorium w Berlinie lub Wiedniu. Także dyrektor opery, Georg Brandes ocenił go stosunkowo wysoko, zalecając jednak dalsze kształcenie.