Praca przymusowa w hucie żelaza w Völklingen
W roku 1994 została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO - huta w Völklingen. Dziś jest najważniejszym ośrodkiem kultury przemysłowej w Europie. Czasowe wystawy artystyczne przyciągają rocznie prawie 400 tysięcy ludzi. Odwiedzający ogromny teren byłych zakładów Röchlinga nie znajdą jednak wskazówek o tym, że 70 lat wcześniej w tej hucie pracowało około 6 000 pracowników przymusowych, również z Polski. Pracownicy przymusowi byli deportowani z całej Europy.Do Trzeciej Rzeszy przyjechali w tak zwanych "Transportach Röchlinga".
Nazwa pochodzi od pomysłodawcy i właściciela huty w Völklingen, Hermanna Röchlinga. Przymusowi pracownicy mieszkali w obozie w Etzenhofen, gdzie dziś jedynie głaz i mały napis przypomina o tragediach w barakach. Na terenie Trzeciej Rzeszy i Ziemiach Zajętych zatrudnionych było 20 milionów pracowników przymusowych, 4 miliony z nich to Polacy.
Historyczne ciekawostki
- 1873 założenie huty żelaza w Völklingen przez Juliusa Bucha
- 1881 przejęcie huty przez Carla Röchlinga
- 1890 „Röchling’sche Eisen- und Stahlwerke“ największym producentem stali w Niemczech
- 1898 przejęcie huty przez Hermanna Röchlinga
- od 1914 I. Wojna Światowa, produkcja na potrzeby przemysłu zbrojeniowego (ponad 600 pracowników przymusowych)
- 1935 bis 1939 rozwój i modernizacja huty
- od 1939 II. Wojna Światowa, produkcja na potrzeby przemysłu zbrojeniowego (około 6 000 pracowników przymusowych)
- 1943 budowa obozu karnego
- 1945 koniec wojny, huta nie ulega zniszczeniu
- 1952 nowy rekord produkcji
- 1956 powrót huty w posiadanie rodziny Röchling
- 1969 ponowna dobra koniunktura
- 1986 niewypłacalność i zamknięcie huty, rekultywacja muzealna
- 1994 wpisanie na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO
Adam Gusowski