Klub Polskich Nieudaczników

Otwarcie Klubu było konsekwencją wieloletniej działalności “Związku Polskich Nieudaczników”. W 1994 roku został wydany pierwszy, zerowy egzemplarz gazety “Kolano” i “Mały Manifest Polskich Nieudaczników” - swojego rodzaju akt powstania tego ruchu. Początkowym rdzeniem Związku byli Piotr Mordel i Leszek Oświęcimski. Później dołączyli również Wojciech Stamm, Joanna Bednarska, Tomasz Sosiński i Adam Gusowski. Wszyscy oni mieli wiele ze sobą wspólnego. Każdy przyjechał w latach 80-tych z Polski i każdy miał potrzebę bycia aktywnym i kreatywnym na obczyźnie. Gazeta “Kolano”, grupa teatralna “Babcia Zosia”, audycja satyryczna “Gaulojzes Golana”, to tylko niektóre przykłady ich aktywności i kreatywności, które regularnie były prezentowane na scenach nie tylko Berlina ale i w całych Niemczech jako “Festiwale Polskich Nieudaczników”. Największa edycja festiwalu miała miejsce w Berlinie-Steglitz w Schwarze Villa na zaproszenie Doris Fürstenberg i trwała nieprzerwanie przez 3 dni.

W 2000 roku członkowie grupy zdecydowali o założeniu stowarzyszenia “Związek Polskich Nieudaczników” i wnieśli o oficjalne zarejestrowanie do Niemieckiego Rejestru Stowarzyszeń. Dokładnie rok później na Torstrasse otworzono pomieszczenia Klubu, które stały się oficjalną siedzibą Związku. Nawet więcej! Klub stał się wizytówką i adresem kontaktowym dla wielu, którzy chcieli rozważyć ideę nieudacznictwa. Bardzo szybko Klub stał się platformą nowej, wolnej polsko-niemieckiej komunikacji, w której akcje artystyczne i wydarzenia kulturalne były jedynie koniecznymi ramami. Rosła też liczba członków. O istnieniu Klubu wielu dowiedziało się z telewizji. W Talk-Show Alfreda Biolka “Boulevard Bio” Polscy Nieudacznicy siedzieli obok ówczesnej największej gwiazdy i człowieka sukcesu - Britney Spears. W ciągu kilku pierwszych lat istnienia Klubu były setki Berlińczyków, którzy nosili przy sobie “Tymczasową legitymację członka Związku Polskich Nieudaczników”. Bardzo szybko też Klub został dostrzeżony przez lokalną i międzynarodową prasę. W pierwszych sześciu miesiącach po otwarciu opublikowano ponad 60 artykułów w prasie niemieckiej o samym Klubie i jego członkach. Radio i telewizja nie byli gorsi. Na początku lat dwutysięcznych polskie życie w Berlinie nie było obecne, a już w ogóle nikt nie spodziewał się go w takiej formie. W 2007 roku Klub z powodu gentryfikacji musiał przenieść swoją siedzibę i znalazł nowy dom w alternatywnym mieszkalno-kulturalnym projekcie “Schokoladen” przy ulicy Ackerstrasse 169 w Berlin-Mitte. Pod tym adresem praca Klubu jest kontynuowana.

Od otwarcia “Klubu Polskich Nieudaczników” w jego pomieszczeniach miało miejsce ponad dwa tysiące imprez kulturalnych z dziedziny sztuk wizualnych, teatru, performenców, literatury, filmu i małych form artystycznych. Ale nie tylko sztuka i kultura, również w wykładach, dyskusjach, talk-showach właściciele Klubu mówili głosem swojego pokolenia na niemieckiej ziemi. Przysłuchiwali się i komentowali, dostawali cięgi i sami okładali. Gdy Polska w ramach rozszerzenia Unii Europejskiej na Wschód weszła w struktury Wspólnoty, przewodniczący stowarzyszenia skomentowali ten fakt dla siebie typową, satyryczną formą. Tak powstał film “Rozszerzenie Morza Bałtyckiego” w reżyserii Pawła Podlejskiego, w którym Polscy Nieudacznicy planują zalać Polskę. Miał być to nowy, podwodny świat z nowymi perspektywami dla Polski. Nie powiodło się.

Od 1998 roku w radiu (wcześniej Radio Multikulti/RBB obecnie w radiu Funkhaus Europa/WDR/RBB) nadawana jest satyryczna audycja“Gaulojzes Golana”, w której Polscy Nieudacznicy prześmiewczo komentują polsko-niemieckie współżycie. “Wielka Gala” w Haus des Rundfunks w Berlinie na 10-ty jubileusz audycji przyciągnęła do wielkiej sali budynku RBB ponad 1200 gości. Klub był również przez wiele lat częścią programu telewizyjnego “Kowalski trifft Schmidt” (RBB) i prezentował w nim cykliczne odcinki satyryczne. Również na scenie członkowie Klubu są bardzo aktywni. “Leutnant-Show” i “Die Schizonationale” są ich ramowymi formatami scenicznymi. Tym sposobem Klub nigdy nie był przywiązany do swojego miejsca. Niezliczone występy w Niemczech i Austrii zaprowadziły format “Leutnant-Show” nawet do Tokio. Otwartość Klubu była od samego założenia podstawą jego polityki. Klub jest nie tylko domem dla polskiej i niemieckiej kultury, ale także dla charakterystycznego, berlińskiego, etnicznego miksu. Intensywna współpraca z “Club Real” (Exil-Österreicher), z “Eesty Film” (estońską mniejszością w Berlinie) czy “Ankoi” (największą japońską gminą berlińską) są na to najlepszym przykładem.