Reinbek

Pochowano w niej przede wszystkim robotników przymusowych z pobliskiego obozu pracy Wiesenfeld w Glinde, którzy pracowali w fabryce wałów korbowych dla sektora zbrojeniowego. Wraz z nimi spoczywają jeńcy wojenni z komand pracy z obozu Stalag X A Szlezwik oraz Polacy zmarli w obozie ewakuacyjnym, który istniał w Reinbek i Wiesenfeld od zakończenia wojny do 1950 r.    

Kwatera w dzisiejszej postaci została założona 1967 r., kiedy przeniesiono do niej 14 innych grobów wojennych zlokalizowanych na tym cmentarzu. Nieliczne groby uważa się za zaginione – prawdopodobnie zostały zlikwidowane wskutek błędnej interpretacji przepisów o grobach ofiar wojny. Kwatera pozostaje pod opieką miejscowej gminy kościelnej. Od 1987 r. inicjatywa pokojowa Friedensinitiative Reinbek organizuje coroczne uroczyste składanie wieńców w dniu pamięci ofiar wojen (Volkstrauertag).

W kwaterze stoi kamień upamiętniający ofiary wojny z tekstem w języku niemieckim:

TU SPOCZYWA

36 POLSKICH I ROSYJSKICH

JEŃCÓW WOJENNYCH

I CYWILÓW

1940–1948

Z wyjątkiem jednej osoby wszyscy obywatele polscy, których nazwiska znajdują się na liście pochowków, zmarli po zakończeniu działań wojennych. To dotyczy obok pracowników przymusowych i jeńców wojennych również dipisów zamieszkałych na terenie byłego obozu Wiesenfeld, gdzie od 1941 r. do zakończenia wojny przebywało przeciętnie 2700 osób, wśród których 15 proc. stanowili Polacy.

Nie wiadomo, gdzie grzebano zmarłych przed 8 maja 1945 r. lub w jakim miejscu pochowano dwóch Polaków skazanych na śmierć i powieszonych w obozie, o których wspominał były więzień Stanisław Włodarczyk, opisujący okrutne warunki obozowe podczas zeznań składanych przed angielską komisją wojskową do badania zbrodni wojennych.