Pola Negri

Bardziej przez przypadek, choć inni z uśmiechem na ustach twierdzili, że z pomocą bożą, ta bystra dziewczyna opuściła szkołę przyklasztorną w Warszawie. Nie czując się tam dobrze przeniosła się i ukończyła szkołę baletową w Warszawie. Była nie tylko bardzo utalentowaną, ale przede wszystkim pilną uczennicą. Choroba przekreśliła ostatecznie karierę baletową Poli Negri. Jednakże jej ambicja i silna wola pozwoliły jej walczyć o życie na scenie, która stała się jej oknem na świat.

Negri uczęszczała na zajęcia aktorskie do najlepszej wówczas nauczycielki teatralnej Honoraty Leszczyńskiej. Uczyła się szybko i dużo. Tym sposobem 1 września 1912 roku, w wieku 15 lat w warszawskim Teatrze Małym, Pola Negri zadebiutowała w roli Anielki Dobrójskiej w sztuce „Śluby panieńskie“ Aleksandra Fredry.

Krytycy byli nią zachwyceni. Teatry walczyły o nią. Na duży ekran wyniósł ją Kazimierz Hulewicz, który specjalnie dla niej napisał scenariusz “Niewolnicy zmysłów”. Film w reżyserii Jana Pawłowskiego, z Polą Negri w roli głównej świętował premierę 25 grudnia 1917 roku. Również tu aktorstwo dziewczyny zostało przyjęte z zachwytem. Do momentu gdy jej kariera przeniosła się do Berlina, zagrała jeszcze w ośmiu polskich filmach. W 1917 roku wszedł do kin pierwszy niemiecki film z Polą Negri „Niedługo mnie szczęście łudziło” Kurta Matull.

Pierwsze niemieckie filmy, choć bardzo chwalone, nie odkryły jej pełnego potencjału. Dopiero kontakt z Ernstem Lubitschem, młodym i bardzo utalentowanym reżyserem, otworzył przed polską aktorką nowe możliwości artystycznego wyrazu. Monumentalny film “Oczy mumii Ma” (1918) był wielkim przełomem dla Lubitscha i punktem kulminacyjnym kariery Poli Negri. Następne sukcesy przyszły także dzięki filmom Lubitscha, „Carmen“ (1918), „Madame Du Barry“ (1919) i „Sumurun“ (1920).

Dzięki tym rolom Negri stała się niezmiernie popularna, również międzynarodowo. W Niemczech została okrzyknięta “Duse ekranu” na porównanie ze sławną aktorka teatralną Eleonorą Duse oraz jako symbol wielkiego uznania jej dla talentu i umiejętności. Nim podpisała lukratywny kontrakt z Paramount Pictures z Hollywood, w Berlinie nagrała ponad 20 filmów. W 1922 roku mając 25 lat Pola Negri poleciała do Ameryki, gdzie stała się jedną z super gwiazd filmu niemego. Pod koniec lat dwudziestych jej kariera zaczęła podupadać. Negri zdecydowała o powrocie do Niemiec. Niestety w latach trzydziestych Niemcy miały już niewiele wspólnego z tym Berlinem, który kiedyś opuszczała. Nacjonaliści stali u władzy i kontrolowali każdą sferę życia publicznego, także film.

Nacjonalistyczna propaganda zezwoliła jej na zagranie tylko w kilku filmach, wśród których były takie perły jak „Mazurka“ (1935), “Moskwa - Shanhai“ (1936) i „Tango Notturno“ (1937). Negri w 1938 roku opuściła Niemcy i przez Francję powróciła do Ameryki, gdzie niestety przestała odnosić sukcesy. Era filmu niemego przeszła bezpowrotnie, a z nią jej gwiazdy. Negri do swojej śmierci pozostała w Ameryce, jednakże w międzyczasie jeden raz odwiedziła Niemcy. W 1964 roku Berliński Festiwal Filmowy przeprowadził jej retrospektywy. To wtedy po raz ostatni pokazała się na czerwonym dywanie, niesłychanie piękna jak zawsze - Pola Negri.